เทคโนโลยี net-zero ต้องขยาย สู่การเข้าถึงเพื่อต้นทุนที่จับต้องได้

หากมีสิ่งหนึ่งที่ชัดเจนในการประชุมสุดยอดด้านสภาพอากาศในเดือนธ.ค. 2566 ที่ผ่านมาคือ การบรรลุเป้าหมายสุทธิเป็นศูนย์ในปี 2050 จะทำให้ต้องยกระดับการนำโซลูชันคาร์บอนต่ำไปใช้ในอุตสาหกรรมต่างๆ

ข้อมูลจาก  World Economic Forum ระบุว่า แม้ว่าการค้นพบใหม่ๆ ที่แหวกแนวนั้นเป็นไปได้เสมอ เทคโนโลยีหลักที่ต้องการก็มีอยู่แล้ว อย่างไรก็ตาม เพื่อตอบสนองต่อความท้าทายในระดับนี้ การก้าวไปสู่ความท้าทายในระดับนั้น และจะต้องทำเช่นนั้นโดยใช้แนวทางที่หลากหลายร่วมกัน ไม่ใช่การแข่งขัน

ในขณะที่ทีมวิศวกรกำลังทำงานอย่างต่อเนื่องในการพัฒนาโซลูชันโครงสร้างพื้นฐานในด้านต่างๆ เช่น ไฮโดรเจนสีเขียว ลมนอกชายฝั่งที่ลอยอยู่ และเชื้อเพลิงอิเล็กทรอนิกส์สำหรับการบิน และการเดินเรือ สิ่งเหล่านี้ยังต้องใช้เวลาอีกหลายปีกว่าจะเติบโต และมีชีวิตในวงกว้าง

ในขณะเดียวกัน การลดคาร์บอนของอุตสาหกรรมที่มีอยู่ และการผลิตพลังงาน ผ่านการเพิ่มประสิทธิภาพ การใช้พลังงานไฟฟ้า การดักจับคาร์บอน และแนวทางอื่นๆ ที่ได้รับการพิสูจน์แล้ว สามารถมีส่วนสำคัญและทันท่วงทีในการแก้ไขเพื่อให้การปล่อยก๊าซเรือนกระจกทั่วโลกกลับมาอยู่ในวิถีที่ถูกต้อง

 

โดยเฉพาะอย่างยิ่งการดักจับ การใช้ประโยชน์ และการจัดเก็บคาร์บอน (CCUS) มีศักยภาพในการลดการปล่อยคาร์บอนแต่ก็มีต้นทุนการผลิตที่ยังเป็นอุปสรรคสำคัญแม้จะสามารถลดการปล่อยก๊าซเรือนกระจกจากอุตสาหกรรมที่ลดน้อยลง เช่น เคมีภัณฑ์ ซีเมนต์ และเหล็ก ซึ่งรวมกันคิดเป็น 20% ของทั้งหมดทั่วโลก เพื่อให้สอดคล้องกับแผนงาน Net Zero ประจำปี 2593 ขององค์กรพลังงานระหว่างประเทศ (International Energy Agency หรือ IEA จะต้องดักจับคาร์บอนไดออกไซด์ 1.6 พันล้านตันต่อปีภายในปี 2573 เทียบกับ 43 ล้านตันในปัจจุบัน

แม้ว่าจะมีเศรษฐศาสตร์ทฤษฎีอยู่ก็ตาม การขยายขนาดที่ประสบความสำเร็จจะทำให้สิ่งที่เป็นไปไม่ได้ เปลี่ยนสู่ความเป็นไปได้ ทั้งนี้ การก้าวกระโดดจากโครงการนำร่องไปสู่การลงทุนด้านอุตสาหกรรมจำเป็นต้องมีนวัตกรรมใหม่ๆ ในตัวเอง เพื่อมอบประสิทธิภาพด้านต้นทุนที่สำคัญต่อความสำเร็จของโครงการ นอกจากนี้ ยังต้องการสนับสนุนด้านกฎระเบียบ และการเงินที่สอดคล้องกัน อย่างน้อยก็ผ่านการกำหนดราคาคาร์บอน เพื่อปรับสิ่งจูงใจ และชดเชยความเสี่ยงส่วนหนึ่งให้กับผู้ผลักดัน และขับเคลื่อนด้วย 

นั่นไม่ใช่ทั้งหมด แต่สิ่งที่สำคัญไม่แพ้กันต่อความเป็นไปได้ของโครงการขนาดใหญ่ก็คือ ความสามารถของผู้เล่นคนสำคัญในการสร้างความร่วมมือ และระบบนิเวศใหม่ทั้งหมดนี้อยู่นอกแวดวงปกติ ความจำเป็นของการทำงานร่วมกันจะเป็นที่ชัดเจนมากขึ้น เมื่อโครงการ Northern Lights เริ่มจัดเก็บ CO2 ที่จับได้หลายล้านตันไว้ใต้ทะเลเหนือ ด้วยต้นทุนที่เกิดขึ้นได้จากการรวมตัวกันของผู้ปล่อย และผู้ให้บริการโซลูชันในฮับที่มีโครงสร้างพื้นฐานร่วมกัน จะเผชิญกับความท้าทายด้านสภาพภูมิอากาศที่มีร่วมกันนั้นจำเป็นต้องมีความก้าวหน้าที่มุ่งมั่นพร้อมๆ กันในแนวทางการลดคาร์บอนหลายๆ วิธี 

“การปรับใช้ในวงกว้าง และด้วยต้นทุนที่ยอมรับได้ในสังคม จำเป็นต้องอาศัยความร่วมมือจากองค์ประกอบสำคัญที่นับเป็นดาวเด่น ไม่ว่าจะเป็นเทคโนโลยี กฎระเบียบ เศรษฐกิจ และความร่วมมือ เพื่อให้บรรลุความสามารถในการแข่งขันที่มีความสำคัญต่อภารกิจทั่วทั้งระบบนิเวศ”

ข่าวดีก็คือว่า นอกเหนือจากจุดเปลี่ยนแล้ว สิ่งต่างๆ จะง่ายขึ้น โครงการต่างๆ ได้รับการสร้างขึ้น และเข้าสู่การผลิต โดยสร้างผลกระทบด้านปริมาณที่ผลักดันให้เกิดการปรับปรุงด้านต้นทุน ความสมบูรณ์ของห่วงโซ่อุปทาน และความมั่นคงทางเศรษฐกิจ การตัดสินใจลงทุนเร่งตัวขึ้น มีการสร้างโครงการมากขึ้น 

การลดปล่อยคาร์บอนเป็นศูนย์ไม่ใช่สิ่งที่เป็นไปไม่ได้ แต่เป็นสิ่งที่เป็นไปได้ยาก แต่หากทุกฝ่ายร่วมมือกันไม่ใช่แข่งขันกันเมื่อสเกลการใช้งานกว้างขวางขึ้น ต้นทุนก็จะลดลง ถึงเวลานั้นการกักเก็บคาร์บอนจะเป็นเรื่องที่ทุกธุรกิจสามารถทำได้ และเป้าหมายก็จะอยู่ในมือเราทุกคน 

 

 

 

พิสูจน์อักษร....สุรีย์  ศิลาวงษ์