โรคละตินอเมริกา ทำเมืองไทยตกอยู่ในสภาวะ ต้มกบ

  โรคนี้ร้ายแรงมากเนื่องจากมันทำลายฐานความคิดของคนไทยส่วนใหญ่ให้หวังได้ของแจกจากภาครัฐอย่างต่อเนื่อง  หากผู้กำอำนาจรัฐมักง่าย จงใจใช้ทรัพยากรของรัฐซื้อความนิยมและฉ้อฉลจนต้องใช้ทุนสำรองของชาติเพื่อหวังคงอยู่ในอำนาจต่อไป การสูญสิ้นทุนสำรองจะเป็นเสมือน “ฟางเส้นสุดท้ายที่ทำควายหลังหัก”

เมื่อสังคมตกอยู่ในภาวะควายหลังหัก อาการหลักมักได้แก่เศรษฐกิจล้มละลาย เกิดความวุ่นวายด้านการเมือง และเศรษฐกิจกับการพัฒนากลับมาตั้งตัวให้แข็งแกร่งอีกไม่ได้ส่งผลให้สังคมตกอยู่ในภาวะล้มลุกคลุกคลาน 

อาร์เจนตินาและเวเนซุเอลาเป็นตัวอย่างที่ถูกอ้างถึงเสมอ  เวเนซุเอลาน่าสนใจเป็นพิเศษเนื่องจากมีน้ำมันปิโตรเลียมปริมาณมหาศาล  แต่น้ำมันกลายเป็น “อุจจาระของปีศาจ” ตามคำเตือนของอดีตรัฐมนตรีผู้มีหน้าที่บริหารจัดการทรัพยากรธรรมชาติของเวเนซุเอลา 

โดยทั่วไปประเทศในละตินอเมริกาประกาศว่าจะใช้ระบอบประชาธิปไตยในแนวของสหรัฐอเมริกาบริหารจัดการและพัฒนาประเทศ หลังได้รับเอกราชจากสเปนเมื่อราว 200 ปี 

ระบอบนี้มีประธานาธิบดีที่มาจากการเลือกของประชาชนเป็นทั้งประมุขของประเทศและหัวหน้ารัฐบาล  ประเทศเหล่านี้จึงไม่มีกษัตริย์เป็นประมุขเช่นสเปนและอังกฤษ  

แม้ภาครัฐจะแยกอำนาจการบริหารและการพัฒนาบ้านเมืองออกเป็น 3 ฝ่ายเช่นเดียวกันได้แก่ นิติบัญญัติ บริหาร และตุลาการ แต่ประชาธิปไตยในละตินอเมริกาต่างกับที่ใช้อยู่ในสหรัฐ

กล่าวคือ มักมีความฉ้อฉลส่งผลให้เกิดการควบรวมอำนาจของทั้ง 3 ฝ่ายไว้ภายใต้ฝ่ายบริหารที่มาจากทั้งการทำรัฐประหารและการใช้วิธีที่ผิดจรรยาบรรณของประชาธิปไตย 

แม้ในขณะนี้ประเทศในละตินอเมริการวมทั้งอาร์เจนตินาและเวเนซุเอลาจะไม่มีรัฐบาลที่มาจากการทำรัฐประหารอีกต่อไป

แต่หลายประเทศยังมีรัฐบาลแนวเผด็จการเนื่องจากความฉ้อฉล ส่งผลให้การเลือกตั้งมิได้เป็นไปตามหลักประชาธิปไตยและการทำงานของ 3 ฝ่ายยังก้าวไม่พ้นความฉ้อฉลของคนกำอำนาจรัฐ  

ความฉ้อฉลที่ส่งผลให้ระบอบประชาธิปไตยไม่เป็นไปตามอุดมการณ์นี้เป็นโรคละตินอเมริกาที่ระบาดเข้ามาในเมืองไทยก่อนนโยบายประชานิยมแบบเลวร้ายแม้จะไม่เป็นที่ประจักษ์อย่างแจ้งชัดนักก็ตาม

กล่าวคือ ระบาดมาถึงเมืองไทยหลังการเปลี่ยนแปลงการปกครองปี 2475  หลังรับเชื้อโรคร้ายนั้นมา การบริหารจัดการและการพัฒนาประเทศของไทยก็เป็นไปในแนวละตินอเมริกาโดยมีความฉ้อฉลเป็นต้นตอก่อปัญหาสารพัด 

การทำรัฐประหารกับการเลือกตั้งผลัดเปลี่ยนกันเข้ากำอำนาจรัฐ  ฝ่ายทำรัฐประหารมักอ้างว่าผู้กำอำนาจรัฐที่มาจากการเลือกตั้งฉ้อฉลเป็นเหตุผลที่ตนต้องยึดอำนาจ  อย่างไรก็ดี ผลที่ตามมามักไม่ต่างกัน

นั่นคือ ความฉ้อฉลยังคงเดิมแม้รูปแบบอาจต่างกันไปบ้างก็ตาม  

ในปัจจุบันนี้ เมืองไทยมีโรคละตินอเมริกาทั้งคู่ระบาดอยู่พร้อมกัน  ผู้กำอำนาจรัฐยึดหลักการแจกสารพัดอย่างรวมทั้งเงินสดเพื่อเข้าสู่อำนาจและคงอำนาจไว้ 

ประเทศจึงได้หัวหน้าฝ่ายบริหารซึ่งใกล้ไร้เดียงสาในการบริหารจัดการและพัฒนาประเทศ  ซ้ำร้ายยังเป็นคล้ายตัวตลกบนเวทีโลกอีกด้วย 

ฝ่ายนิติบัญญัติที่ขัดแย้งกันอย่างรุนแรงเพราะการแสวงหาผลประโยชน์มากกว่าความแตกต่างทางวิธีที่จะใช้บริหารจัดการและพัฒนาประเทศ 

ฝ่ายตุลาการที่มีปรากฏการณ์จำพวกปล่อยให้คดีหมดอายุความที่ทำให้เกิดความประทับใจว่าเพราะผู้ต้องคดีมีความร่ำรวย 

การนำถุงขนมซุกเงินสดเข้าไปในห้องพิจารณาคดี  และมีนายตำรวจชั้นผู้ใหญ่ถูกไล่ออกและจองจำนำไปสู่การฆ่าตัวเอง

ณ วันนี้ ไทยยังมีทุนสำรองกองใหญ่อยู่ในครอบครอง  โรคประชานิยมแบบเลวร้ายจึงจะยังไม่ทำให้ประเทศล้มละลายในเร็ววัน 

ส่วนโรคความฉ้อฉลของชนชั้นผู้บริหารจัดการและพัฒนาประเทศกำลังทำให้คนรุ่นหลังสิ้นหวัง เพราะไร้ตัวอย่างของคนดีที่พวกเขาศรัทธารวมทั้งตัวนายกรัฐมนตรีที่อ้างว่าตนเป็นคน “เจนวาย” ที่ควรดูเป็นตัวอย่าง

  โรคตัวหลังนี้มีผลทำให้ประเทศตกอยู่ในสภาวะต้มกบ ซึ่งจะตายเร็วขึ้นหากความฉ้อฉลนำไปสู่การผลาญทุนสำรองของชาติจนหมดสิ้น.