เราหลงลืมอะไรหลายสิ่งอย่าง (ในระหว่างคุณค่าความเป็นมนุษย์)

๐ โลกชุดคิดผลิตมนุษย์จนสุดขั้ว
ครอบหัวปิดกั้นโลกฝันสี
ลัทธิศาสน์ชาติพันธุ์โลกรั้นชี้
โลกชั่วดีผิดถูกพันผูกศรัทธา

๐ มวลดอกไม้มากมีหลากสีสัน
มิแบ่งชั้นไม้สวนหรือควรคู่ป่า
ผลิหอมย้อมกลิ่นลานดินและฟ้า
บานพึ่งพากลีบช่อเสริมต่องาม

๐ หมู่ปลาวุ่นวายคละว่ายแหวก
มิจำแนกพันธุ์ใดการไถ่ถาม
หรือลุ่มหลงพงศ์เหล่ารูปเงานาม
สำเริงถ้ำเกาะแก่งร่วมแหล่งธาร

๐ ฝูงกานกผกบินหากินประสา
นกนักล่า, นกเพลงครื้นเครงขับขาน
อีกนกน้ำ-นกดิน, นกสิ้นวงศ์วาน
หรือคิดต้านนกเหง้าแผกเหล่าตน

๐ มนุษย์สมัยเคยไหมในสำนึก
รู้สารู้สึกรั้วเขตกั้นเหตุผล
ผิวเหลืองขาวดำน้ำตาลเนียนกร้านปน
ทุกชาติพันธุ์เผ่าชนก็คนมนุษย์

๐ มนุษย์หลงลืมอะไรหลายสิ่งอย่าง
จึงเปราะบางชุดคิดจมติดสะดุด
ลัทธิศาสน์ศรัทธาคุณค่าชำรุด
ฉันก้มงุด ขณะรับรู้-หดหู่ร้ายฯ

สนอง เสาทอง
๖ พฤศจิกายน ๒๕๖๐