ฮีโร่และความทรงจำ

เมื่อวันเสาร์ที่ผ่านมา ผมได้มีโอกาสจัดงาน “การ์ดนี้เพื่อน้อง” ของมูลนิธิสร้างเสริมไทยเป็นครั้งที่ 20 นับเป็นวาระสำคัญที่สะท้อนถึงการเดินทางอันยาวนานกว่า 2 ทศวรรษ งานที่เริ่มต้นจากเพียงความตั้งใจเล็กๆ ของกลุ่มคนที่อยากมอบพื้นที่ให้เด็กๆ ได้แสดงออก วันนี้ได้เติบโตเป็นเวทีที่มีความหมายอย่างลึกซึ้งต่อผู้เข้าร่วมในงานที่ผ่านๆมา รวมแล้วมากกว่า 4,000 คน

งานนี้จัดขึ้นทุกปี โดยในปีนี้มีเด็กนักเรียนจากมูลนิธิและสถานสงเคราะห์กว่า 23 แห่งรวมกับอาสาสมัครเป็นจำนวนผู้เข้าร่วมราวๆ  200–300 คน เข้าร่วมสร้างสีสันและความทรงจำร่วมกัน 

นี่จึงไม่ใช่เพียง “งานประกวดวาดภาพ” หากแต่เป็นพื้นที่ที่เปิดโอกาสให้เด็กๆ ได้สัมผัสคุณค่าของความพยายามและการได้รับการยอมรับจากสังคม

หัวข้อการประกวดในปีนี้คือ “ฮีโร่ของฉัน” ซึ่งคำว่าฮีโร่ไม่ได้จำกัดอยู่เพียงตัวละครในภาพยนตร์หรือบุคคลผู้มีชื่อเสียง แต่สามารถเป็นใครก็ได้ที่เด็กๆ รู้สึกชื่นชมและอยากเอาเป็นแบบอย่าง ภาพที่ถูกถ่ายทอดออกมา จึงเต็มไปด้วยความคิดสร้างสรรค์ บางคนวาดทหารผู้มีหกมือ คอยทำทุกสิ่งเพื่อประชาชนและปกป้องประเทศ

บางคนเลือกครูผู้เป็นเสมือนพ่อแม่คนที่สอง ดูแลเด็กๆ อย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย สำหรับเด็กด้อยโอกาสหลายคน โรงเรียนคือบ้าน ครูคือเสาหลัก ฮีโร่จึงไม่ได้อยู่ไกลเกินเอื้อม

ยังมีภาพที่ทำให้ผู้ชมยิ้มได้และซาบซึ้งในเวลาเดียวกัน บางคนวาดพ่อแม่ของตนเองเป็นฮีโร่ บางคนเลือกที่จะวาดตัวเองในอนาคต ที่อยากเป็นคนเก่ง มีพลังพิเศษ หรือมีคุณค่าที่พร้อมจะช่วยเหลือผู้อื่น นี่คือเสน่ห์ของงาน เพราะเด็กทุกคนไม่ว่าจะเป็นเด็กธรรมดา หรือบกพร่องด้านร่างกาย สติปัญญา หรือกำพร้า ล้วนมีจินตนาการไร้ขีดจำกัด และมีหัวใจที่แข็งแกร่งอย่างน่าทึ่ง

อีกสิ่งหนึ่งที่ทำให้งาน “การ์ดนี้เพื่อน้อง” มีความหมายมากกว่าเวทีประกวดใดๆ คือบทบาทของอาสาสมัคร คนเหล่านี้ไม่ได้รับค่าตอบแทน ไม่มีเบี้ยเลี้ยงใดๆ แต่กลับมาช่วยด้วยหัวใจอย่างเต็มร้อย ไม่ว่าจะช่วยจัดเตรียมสถานที่ ดูแลเด็กๆ หรือเพียงแค่ส่งรอยยิ้มให้กำลังใจ อาสาสมัครคือฟันเฟืองเล็กๆ ที่ทำให้ภาพใหญ่ของงานนี้งดงามเสมอมา

หลายครั้งเราได้เห็นภาพของผู้ใหญ่ที่อาจเต็มไปด้วยความเครียดจากการทำงานประจำ แต่เมื่อได้มาอยู่ท่ามกลางเด็กๆ กลับเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มและเสียงหัวเราะ พวกเขามุ่งมั่น “ให้” อย่างเดียว ไม่ว่าจะเป็นเวลา กำลังใจ หรือการช่วยดูแลน้องๆ ขณะกำลังขะมักเขม้นกำลังการวาดรูป และผลลัพธ์ที่ได้ก็คือความสุขที่ประเมินค่าไม่ได้

เมื่อมองย้อนกลับไปตลอด 20 ปี มีคนพกพาประสบการณ์กลับไปพร้อมกับบทเรียนและแรงบันดาลใจในแบบของตน บางคนอาจกลายเป็นศิลปิน ครู หรือผู้ประกอบอาชีพอื่นๆ แต่สิ่งที่เหมือนกันคือ พวกเขาเคยมีพื้นที่ เล็กๆ ที่บอกว่าความพยายามนั้นมีคุณค่าเสมอ

นี่คือเหตุผลที่ทำให้งาน “การ์ดนี้เพื่อน้อง” ไม่เคยหมดความหมาย เพราะมันไม่ใช่เพียงการแข่งขัน แต่เป็นการสร้างเครือข่ายของคนที่อยากเห็นโลกนี้น่าอยู่ขึ้น ผ่านพลังของเด็กและการให้โดยไม่หวังผลของผู้ใหญ่

20 ปีอาจดูยาวนาน แต่เมื่อได้เห็นรอยยิ้มของเด็กๆ และแววตาที่เปล่งประกายเมื่อผลงานของพวกเขาถูกยกย่อง มันทำให้เชื่อมั่นว่าสังคมไทยยังเต็มไปด้วยความหวัง และยังมีฮีโร่เล็กๆ ซ่อนอยู่ในหัวใจของทุกคนเสมอ