หมาจ๋า เพจนี้เพื่อความสุข

เรื่องและภาพ  ปริญญา ชาวสมุน

 

ในกลุ่มคนรักหมาอาจคุ้นชื่อเพจ 'หมาจ๋า' กันอยู่บ้างแล้ว และด้วยจำนวนคนกดถูกใจและติดตามกว่า 350,000 คนก็น่าจะการันตีได้ว่า ณัฐ หมาจ๋า คือเจ้าของเพจหมาๆ ที่กำลังได้รับความนิยมสูงสุดขณะนี้

 

                เชื่อว่าคนส่วนใหญ่ที่ได้ยินหรือเห็นชื่อ "ณัฐวีร์ ลิมปนิลชาติ" ก็จะบอกว่า เป็นใครกัน ไม่รู้จัก เมื่อเปรียบเทียบกับ "ณัฐ หมาจ๋า" ชื่อที่ป๊อปปูล่าร์สุดๆ ในแวดวงคนรักน้องหมา กับเฟซบุ๊คเพจหมาจ๋า นำเสนอเรื่องราวและลายเส้นน่ารักของคนกับหมา แต่ในชีวิตจริงของคนกับหมาอาจมีอีกหลายมุมที่น่ารักไม่แพ้กัน

                นอกจากเพจหมาจ๋าที่บอกเล่าเรื่องราวน่ารักๆ ของหมากับคนที่ชวนอมยิ้มในทุกๆ ตอน เพจยังถูกต่อยอดไปเป็นหนังสืออีกหลายเล่มซึ่งก็น่ารักน่าหยิกไม่แพ้กัน แต่เบื้องหน้าที่เป็นการ์ตูนขำๆ ยังมีเบื้องหลังที่เป็นชีวิตจริงซึ่งประกอบขึ้นด้วยสารพัดเหตุผลของคนรักหมา

 

๐ เพจหมาจ๋าเกิดขึ้นได้อย่างไร?

                เราเป็นคนที่วาดรูปเป็นงานอดิเรกตั้งแต่เด็กๆ เหมือนมีพรสวรรค์ เด็กๆ ประกวดวาดรูปอะไรก็ได้รางวัล แต่ไม่เคยเรียนวาดรูปจริงจังด้วยเพราะชะตาชีวิตไม่เอื้ออำนวย ก็กลายเป็นคนที่แค่นั่งวาดรูปเล่น จนมาเมื่อเปิดเพจหมาจ๋าก็ตั้งคำถามกับตัวเองว่า เราเล่นเฟซบุ๊ค อินสตาแกรม ทวิตเตอร์ เล่นอะไรก็ตามเนี่ย ช่วงที่คนเริ่มมาเล่นกันเยอะๆ ข้อมูลข่าวสารเข้าถึงเราเร็วมาก

                แล้วปัญหาใหญ่ๆ หนึ่งปัญหาของสังคมที่นึกวิธีแก้ได้ยากก็คือ เรื่องหมาจรจัด ยิ่งช่วงสองสามปีที่แล้วมีข่าวเรื่องหมาถูกจับไปกิน หรือถูกขโมยไปขายชายแดน ข่าวแย่ๆ เกี่ยวกับหมามันเยอะ แล้วเพจ สมาคม หรือชมรมที่ช่วยเหลือก็ออกมากันเยอะเหมือนกัน ยุคนั้นเพจ Unidog เป็นเพจเกี่ยวกับหมาที่ใหญ่ที่สุด ก็กระจายข่าวหมา หาบ้านให้หมาหลงทาง ช่วยหมาถูกทำร้าย เขาแทบไม่ได้ระดมทุนอะไรเลยนะ เป็นเหมือนสื่อกลางที่จะช่วย

                แต่เราก็รู้สึกว่าเพจเขาคนเยอะก็จริง แต่การตอบสนองกลับมามีน้อย เหมือนว่าคนรักหมาแต่ไม่มีปฏิกิริยากับเรื่องของหมาที่มันหดหู่หรือน่าสงสาร เราก็เลยคิดว่าถ้าวาดรูปหมาให้มีมุมน่ารัก แหวกแนวไปหน่อย ปฏิกิริยาก็จะตามมาเองหลังจากมีคนตามเยอะๆ

                คิดว่าน่าจะใช้ตรงนี้เป็นสื่อที่ช่วยสมาคมหรือช่วยหลายๆ คนให้ทำงานน้อยลง เพราะบางอย่างเราก็พยายามโพสต์ให้คนมาคิดถึงใจเขาใจเรามากขึ้น จะทิ้งหมาก็คิดนิดหนึ่ง จะเลี้ยงหมาก็คิดก่อน

๐ เห็นข่าวหมาถูกทำร้าย รู้สึกอย่างไร?

                โกรธ แต่ที่คิดต่อมาคือจะแก้ปัญหานี้ได้อย่างไร ต่อให้เราโอนเงินไปช่วยเคสนี้พันหนึ่ง หรือต่อให้เรามีเงินเป็นเศรษฐีร้อยล้านพันล้าน ปัญหามันก็ไม่หมดจริงๆ ถ้าต้นเหตุไม่ได้ถูกแก้ เราคิดว่าเวลาที่เห็นเรื่องน่าเศร้าของหมา จะทำอย่างไรปัญหาถึงจะน้อยลง ถึงจะหมด สุดท้ายคนที่ไม่รักนี่แหละก็ทำให้เห็นคุณค่าชีวิตของหมาเทียบเท่ากับคนที่รัก บางทีคนทั่วไปก็มองว่ามันก็แค่สัตว์ จะทำอย่างไรกับมันก็ได้ นี่แหละเป็นปัญหา

๐ มีบางคนบอกว่าเลี้ยงหมาแล้วทำให้ป่วย?

                อยู่กับหมามาตั้งแต่เด็ก ไม่เคยป่วยถึงขนาดนอนโรงพยาบาลเลย แต่ก็เชื่อว่ามันอาจจะมีผล ก็อยู่ที่คนเลี้ยงนี่แหละว่าดูแลความสะอาดดีแค่ไหน บางตัวก็ผลัดขนเยอะจริงๆ เด็กหายใจเข้าไปก็อาจจะมีส่วน แต่ต้องยอมรับนะว่ายุคมันเปลี่ยน อย่างเมื่อก่อนไม่มีโรคเอดส์ ไม่มีโรคสารพัดโรคอย่างปัจจุบัน สังคมมันเปลี่ยน ความสกปรกมันเยอะ เชื้อโรคก็เยอะขึ้น ร่างกายคนอ่อนแอลง

                การเลี้ยงหมายุคก่อนกับยุคนี้อาจไม่เหมือนกัน  ระวังไว้หน่อยก็ดี แต่เรายังเชื่อว่าถ้าให้เด็กได้คลุกคลีกับสัตว์เลี้ยง ก็น่าจะเป็นการปลูกฝังความอ่อนโยนให้เขา ดีกว่าที่จะไปปิดกั้นเลยว่า ฉันไม่อยากให้ลูกป่วยก็เลยไม่ให้ลูกยุ่งกับแมวกับหมา พอโตขึ้นเขาอาจจะกลายเป็นคนกลัวสัตว์...ให้เขาใกล้ชิดกับหมากับแมวไว้หน่อยน่าจะดี

                อย่างเราเป็นคนที่เห็นใจคนอื่นมากกว่าปกติ เพราะหมาเป็นแรงบันดาลใจหนึ่ง สัตว์เลี้ยงเป็นสิ่งที่สอนความอ่อนโยนให้เรา

๐ ในสังคมออนไลน์จะมีความคิดเห็นให้แก้แค้นคนที่ทำร้ายหมา?

                อย่างในเพจหมาจ๋าก็มี ที่บางครั้งเราวาดรูปสะท้อนให้เห็นว่าหมาพันธุ์แพงๆ คนชอบเนอะ แต่พอหมาวัดแจกฟรีไม่มีคนสนใจ บางทีแค่อยากตีแผ่ความจริงของสังคมให้คิดนิดหนึ่ง กลับมามองตรงนี้นิดหนึ่ง แต่เราไม่ต้องการต่อต้าน อย่างบางโพสต์มีคนเข้ามาด่ากันเลยนะ

                 คนรักหมาเหมือนกันแต่มีสองขั้ว บางคนเลี้ยงหมาไทยก็จะโจมตีว่าคนที่บ้าแต่หมายี่ห้อ แต่คนเลี้ยงหมายี่ห้อบางทีก็เป็นความชอบของเขา เขาอาจจะชอบยี่ห้อนี้เพราะตัวมันเล็กแล้วบ้านเขาไม่เอื้ออำนวย แต่เวลาเขาเจอหมาข้างถนนก็เลี้ยงเหมือนกัน ก็ซื้ออะไรให้มันกิน คือเขาก็รักหมาเหมือนกัน

                ปัญหาอยู่ที่การแสดงความคิดเห็นของคนในโลกออนไลน์ คนส่วนใหญ่ไม่ใช่การเผชิญหน้า แต่คำพูดรุนแรงไปหน่อย เวลาโกรธก็จะตรงๆ แต่ในชีวิตจริง สุดท้ายก็ไม่ได้ทำอย่างที่พิมพ์ออกมาหรอก สิ่งที่สะท้อนบางอย่างอยู่ในใจของเรา เราไม่รู้จะแก้ไขตรงนี้อย่างไรนะคะ

                เพราะคนก็ต้องใช้เวลาเพื่อจะคิดได้ เหมือนเวลาอ่านข่าวคนตีหมาแล้วคิดว่า เราต้องการอะไร ต้องการตีคนนั้นกลับเพื่อแก้แค้นแทนหมา หรือคิดว่าทางที่ถูกที่สุดคือให้อภัยไปเถอะ เพราะเขายังคิดไม่ได้ แล้วสังคมก็ยังมีคนแบบนี้อยู่ การแสดงความคิดเห็นของเราหรือสิ่งที่อยู่ในหัวใจของเรา เหมือนอย่างถ้ามีคนมาตีเรา ก็ต้องปลูกฝังความคิดของเราว่าไม่จำเป็นต้องแก้แค้น ก็คือ อโหสิไป เพราะก็มีคนแบบนี้อยู่จริงๆ

๐ ทำเพจ เขียนหนังสือ หวังจะเปลี่ยนโลก?

                เคยคิดว่า ถ้าเปลี่ยนโลกได้ก็คงดี เพราะเพจหมาจ๋าหรือสิ่งที่เราทำอยู่ เป้าหมายมันชัดที่สุดแล้วล่ะว่าเป็นสื่อที่พูดได้ แต่พอเรามองที่หลายๆ คนทำมา ลงแรงลงทุนมากกว่า  มีหลายๆ องค์กรที่ช่วย หลายๆ คนที่ทำแบบนี้ก็คงหวังจะเปลี่ยนโลก แต่มันคงยากที่จะเกิดขึ้น

                เราก็แค่เป็นคนหนึ่งที่อยากให้สังคมไทยจำได้ว่า หมาจ๋าคืออะไร และอยู่ในการจดจำของผู้คน ถ้าเขายอมรับแล้ว เวลาเราเจอใครรอบตัวเรา พูดได้ก็จะพูด บอกได้ก็จะบอก คือทำให้คนอื่นเห็น มันน่าจะช่วยให้หมาจรจัดน้อยลง บางคนอาจสงสัยว่านี่เป็นปัญหาอะไรขนาดนั้น ถ้ามองเหมือนคนๆ หนึ่งในสังคมเรา ก็ไม่มีสัตว์ชนิดอื่นที่มาจรจัดอย่างนี้ มีแต่หมา เวลาเราเห็นคนจรจัดเรายังสงสารและคิดว่าจะแก้ปัญหา ถ้าไม่มีจะดีกว่า

๐ เลี้ยงหลายตัวเหนื่อยไหม?

                ไม่เหนื่อยนะ แต่ถ้าเหนื่อยก็คงตอนที่มันทะเลาะกันมากกว่า เมื่อก่อนเคยเลี้ยงตัวเมียทั้งหมดเป็นร็อตไวเลอร์, โกลเด้น และเซนท์เบอร์นาร์ด เวลามันทะเลาะกันหมาจะหมู่ คือเวลาทะเลากันสองตัว ตัวที่เหลือจะเลือกข้าง ตอนนั้นเซนท์เบอร์นาร์ดโดนรุม ทะเลาะกันแทบทุกวัน เราได้แต่ยืนร้องไห้ เพราะมันแยกไม่ได้ สุดท้ายก็ต้องขังแยก สองตัวที่เข้ากันได้ก็อยู่ฝั่งหนึ่ง อีกตัวก็อยู่ฝั่งหนึ่งไม่มีเพื่อน

๐ เลี้ยงรุ่นอื่นๆ ก็มีปัญหาพวกนี้?

                เลี้ยงหมาต้องมีเวลามากนะ ถ้าจะเลี้ยงให้มีความสุขจริงๆ เพราะช่วงที่เคยเลี้ยงห้าตัวเนี่ย เพื่อนเลี้ยงไม่ไหวก็เอาชิสุมาฝาก เราเลี้ยงหมาพันธุ์ผสมตัวเล็กตัวหนึ่ง พออยู่ในบ้านแล้วไม่มีเวลาฝึกในเรื่องการขับถ่ายก็เรี่ยราด ก็ต้องมาตามเก็บตามเช็ด ก็เหนื่อย เลยรู้เลยว่ามันต้องทุ่มเทน่ะ ในช่วงที่ฝึกนิสัยของมัน ฝึกอะไรหลายๆ อย่าง บางทีแค่ให้ข้าวก็ทะเลาะกันแล้ว

๐ อะไรที่ทำให้ผ่านจุดนั้นมาได้?

                ต้องยอมรับความจริงว่าเหนื่อยก็ต้องเหนื่อย ก็ค่อยๆ แก้ปัญหาไป อย่างเรื่องเวลาให้อาหารหมาแล้วเราไม่ได้ฝึกให้รู้ว่า ตรงนี้ของตัวนี้หรือห้ามแย่งกันนะ เราก็ต้องแก้ปัญหาไป เวลาให้ข้าวหมาก็ต้องขังแยกไป ตัวหนึ่งกินฝั่งหน้าบ้าน ตัวหนึ่งกินหลังบ้าน ก็ไม่ต้องทะเลาะกัน กินหมดค่อยปล่อย

                เลี้ยงหมาอย่างไรก็เหนื่อย ถามคนเลี้ยงหมาก็คงเหมือนกัน คือ รักก็ต้องทน มันเหมือนความรับผิดชอบน่ะค่ะ ถ้าให้บอกว่าเลี้ยงหมาเถอะ ง่ายๆ ก็คงไม่ใช่ เพราะต้องทุ่มเทอะไรหลายอย่าง มีค่าใช้จ่าย เวลาป่วยก็ต้องหาหมอ เปลี่ยนแปลงอะไรแบบนี้ไม่ได้เลย ถามว่าจะทำอย่างไร ก็ยอมรับ เหมือนคนๆ หนึ่ง ที่สุดท้ายจะมีแฟน ก็ต้องยอมรับทั้งความสุขและความทุกข์เวลามีความรักนะ

๐ เคยลงโทษรุนแรงบ้างไหม?

                ตีเวลามันทะเลาะกัดกัน ตีเบาๆ ให้รู้ว่าทำโทษอยู่นะ เมื่อก่อนเคยตีแบบโมโห แต่เดี๋ยวนี้ไม่โมโหแล้ว ไม่รู้ทำไม คือ เราคงเริ่มเข้าใจว่ามันไม่เคยโกรธแม้จะถูกเราตี  มันให้อภัยเราตลอด ก็เลยไม่อยากตีมัน หมาบางตัวยิ่งตีก็ยิ่งเข้าหาเรานะ ยิ่งง้อ ยิ่งขอโทษ ทั้งที่เราทำร้ายมัน

๐ ความสุขของการเลี้ยงหมาคืออะไร?

                หมาเป็นเพื่อนในอุดมคติที่เราอยากมี เราคิดอย่างนั้นจริงๆ ถ้าวันหนึ่งมองหาใครไม่เจอแล้วอยู่กับหมา พูดอะไรกับมัน มันเป็นเพื่อนคนเดียวที่ไว้ใจได้ และมันไม่ทิ้งเรา

                                                                                00000000