รสนิยมการเดินทางของ ‘เผ่าทอง’

 

"ฮอลิเดย์ของผมคือ ไปประเทศที่เราไม่เคยไป ประเทศแปลกๆ บางทีไปแบบซื้อทัวร์แล้วก็อยู่ต่อ เพื่อที่จะไปในสถานที่ๆ เราอยากไปแล้วไม่ได้ไป..."

เผ่าทอง ทองเจือ นักประวัติศาสตร์ โบราณคดี พิธีกร นักแสดง อาจารย์พิเศษโรงเรียนจิตรลดา โรงเรียนนายร้อยพระจุลจอมเกล้า เจ้าของห้องเสื้อ ‘เผ่าทอง’ และมัคคุเทศก์ เอ่ยถึงความชอบในการเดินทาง ซึ่งส่วนหนึ่งมาจากอาชีพที่ทำด้วย

 

 

“เรามีอาชีพเป็นไกด์ เป็นมัคคุเทศก์ เพราะฉะนั้น นะโมตัสสะของชีวิต ก็คือเวลาเราจะนำนักท่องเที่ยวไปเที่ยวที่ไหน เราจะต้องเคยไปสถานที่ท่องเที่ยวเหล่านั้นก่อน เลือกสรรสถานที่ให้มันผสมผสานกัน มีทั้งพื้นที่ที่ทัวร์ต้องไป บวกกับสถานที่ที่ไม่เคยมีบริษัททัวร์ไหนจัด อาจจะเป็นเพราะว่าเข้าชมยาก ต้องขออนุญาตพิเศษ หรือมีค่าใช้จ่ายสูงในการชม

เช่น ไปรัสเซีย ไปมอสโคว์ ทุกทัวร์จะตีตั๋วให้นักท่องเที่ยวเข้าไปชมพระราชวังเครมลิน มีโบสถ์เปิดฟรีให้เดินชมได้หลายๆ โบสถ์ ถ้าทัวร์ดีขึ้นมาหน่อยจะซื้อบัตรที่สองให้เข้าไปชมพิพิธภัณฑ์ Armoury ชมโบราณวัตถุต่างๆ ในตึกใหญ่จะมีพิพิธภัณฑ์ซ้อนอยู่อีกอันหนึ่งต้องซื้อบัตรที่สาม คือพิพิธภัณฑ์เพชร Diamond Fund หรือถ้าไปเที่ยวตุรกี เขาจะซื้อตั๋วทีเดียวให้ไปชมพระราชวัง Topkapi จากนั้นปล่อยให้เดินเล่นตามอัธยาศัย

 

 

แต่ของผมถ้าเข้าไปในพระราชวังแล้ว จะมีพิพิธภัณฑ์ซ้อนอยู่ในเขตพระราชฐานชั้นใน เรียกว่า Harem ต้องไปซื้อบัตรแยกอีกทีหนึ่ง ราคาสูง ผมจะทำให้ครบหมด คนจึงชอบไปทัวร์กับผม ไปแล้วคุ้มค่าเรือบิน เพราะได้เห็นเยอะกว่า บางทัวร์ปล่อยให้ชอปปิงครึ่งวัน ผมให้ชอปปิงสองชั่วโมงพอแล้ว เอาชั่วโมงที่เหลือไปดูสถานที่สำคัญที่จำเป็นต้องดูหรือควรจะต้องดู มันจะเป็นประโยชน์ในเรื่องการพัฒนารสนิยม พัฒนาสายตาของคนให้มี Good Teste ที่ดีขึ้น สิ่งเหล่านี้มันเกิดขึ้นจากการเห็นเท่านั้น ต้องสอนด้วยการเห็น”

อาจารย์แนะนำต่อว่า ถ้าใครมีโอกาสได้ไปต่างประเทศ สิ่งที่ทุกคนจะต้องดูก็คือ พิพิธภัณฑ์ โบสถ์ วัด สถาปัตยกรรม และ สวน

“อย่างอังกฤษ ต้องไปดูสวน Kew Gardens อินโดนีเซีย ต้องไปดูสวน วุยเซ็นต๊อก ที่ชอบที่สุดคือเดินตลาด ตลาดของแต่ละประเทศ ตลาดสดที่คนเขาใช้ชีวิตกัน เป็นภูมิประวัติของคนในประเทศนั้นๆ ว่าเขามีชีวิตกินอยู่ยังไง มาตรฐานราคาสินค้าที่ถูกต้องที่ขายให้กับชาวบ้าน ราคาที่แท้จริงของหมูเห็ดเป็ดไก่และความอุดมสมบูรณ์ของประเทศ คือเห็นชีวิตจริงกันเลยล่ะ นี่คือสิ่งที่เวลาไปเมืองนอกผมจะไปเซอร์เวย์พื้นที่เหล่านี้”

 

 

เมื่อถามถึงประเทศที่ประทับใจ ไม่สามารถตอบได้ แต่ถ้าถามว่าชอบแบบไหนอย่างนี้จะตอบได้มากกว่า

“ประเทศที่ชื่นชอบก็หลายที่นะ บอกไม่ได้ว่าชอบอันไหนมากกว่ากัน เพราะหลายประเทศคาแรคเตอร์ไม่เหมือนกัน อย่างพม่า ตลาดเมืองพม่า จะไปเทียบกับตลาดหลวงพระบางก็ไม่ได้ หรือมาเทียบกับตลาดในยุโรปก็ไม่ได้ ผมชอบเมืองที่ยังไม่เจริญมาก เช่น พม่า ต้องออกไปในชนบทมากๆ ถ้าศรีลังกา ก็ออกนอกกรุงโคลัมโบ ไปอียิปต์ก็ออกไปหมู่บ้านในทะเลทราย จอร์แดน ตุรกี ก็เดินทางออกนอกเมือง หรือไม่ก็ไปเที่ยวประเทศแปลกๆ ซึ่งเราไม่เคยไป”

 

 

แม้ว่าจะไปท่องเที่ยวมารอบโลก แต่ก็ยังมีสถานที่ในฝันที่อยากจะไปแต่ยังไม่เคยไปด้วยเหมือนกัน

“ประเทศที่อยากไปแต่ยังไม่ได้ไปยังมีอีกเยอะ เช่น อัฟกานิสถาน เขารบกัน อยากไปมาก มันเป็นศูนย์กลางของศิลปะอินเดียแบบคันธารราฐ การสร้างพระพุทธรูปให้เป็นรูปมนุษย์ครั้งแรกเกิดขึ้นในย่านอัฟกานิสถานกับปากีสถาน เรายังไม่ได้ไป เวลาเรียน ได้เห็นแต่รูปในหนังสือ ในสไลด์ที่อาจารย์ฉายขึ้นจอให้ดู ไม่มีโอกาสได้เห็นของจริง ซึ่งถ้ามีโอกาสได้ไปก็ไป”

และในการเดินทางมากมายหลายทริปนั้น ก็มีสิ่งไม่คาดฝันเกิดขึ้น

“การเดินทาง เราต้องยอมรับกับความเปลี่ยนแปลงตลอดเวลา ทันทีที่ย่างก้าวเท้าออกจากบ้าน จะไปสนามบินสุวรรณภูมิหรือดอนเมือง ก็ต้องทำใจว่าเครื่องจะดีเลย์หรือเปล่า ตอนไปเช็คอินคนจะเยอะไหม ตอนไปเอ็กซเรย์ร่างกายจะช้าไหม คิวจะยาวไหม ผมเจอเครื่องบินดีเลย์หลายครั้่ง ในอดีตเป็นหนุ่มเราชะล่าใจ ในกระเป๋า Hand Carry มีแต่อีลุ้กจุ๊กจิ๊ก

บางครั้งเราไปถึงเรียบร้อยดีตามเวลาทุกอย่าง กระเป๋าไม่มา เราไปอียิปต์หลายวัน ก็ต้องซื้อเสื้อผ้าชาวอียิปต์ใส่ ในชนบทอียิปต์ไม่มีสแล็คหรือเสื้อเชิ้ตขาย มีแต่ชุดเสื้อคลุมของเขา เราก็ต้องยอมใส่ บางเมืองอยู่สองคืน กว่าจะได้กระเป๋าก็วันกลับแล้วฮะ แต่งแขกไปแล้ว 7 วัน ทำให้ต่อไปนี้เวลาเดินทาง เราจะมียาอีกชุดหนึ่ง จะไม่ใส่ยาไว้ในกระเป๋าใหญ่ จะต้องพกติดตัว มันทำให้เรา awareness เยอะขึ้น เราจะมีเสื้อยืดตัวหนึ่ง กางเกงใน เสื้อกล้าม ถุงเท้า เผื่ออะไรไม่มามันก็ยังพอมี”

 

 

ส่วนความหมายของคำว่าการเดินทาง ก็มีหลายนิยามด้วยกัน

“การเดินทางของแต่ละคนมีเป้าหมายที่แตกต่างกัน การเดินทางของผมมีหลายเป้าหมาย ถ้าไปเที่ยวเอง คือการเดินทางเพื่อแสวงหาความรู้ มาต่อยอดในธุรกิจของตัวเอง แต่ถ้าเวลาออกทัวร์ การเดินทางคือการทำอาชีพ เพื่อให้ได้มาซึ่งเงิน การเผยแพร่ความรู้เป็นหนึ่งในบริการที่ต้องให้สมกับเงินที่เขาจ่ายเรามา

เรามีอาชีพเลี้่ยงตัว คือเป็นไกด์ ก็ต้องซื่อสัตย์ต่ออาชีพของเรา เช่น ไปสถานที่แห่งนี้ มีสตอรี่ทั้งหมดสิบเรื่อง เราก็จะต้องจัดสรรเวลาให้เหมาะสมที่จะเล่าให้ได้ทั้งสิบเรื่อง หรือทยอยเล่าไปเรื่อยๆ ให้ครบ คนฟังอาจจะไม่ได้สนใจอะไรเลย ฟังมั่งไม่ฟังมั่ง 

แต่ในฐานะที่เขาจ้างให้เรามาเล่าเรื่อง เราก็ควรเล่าให้ครบทุกเรื่อง ทำหน้าที่ของเราให้ดีที่สุด ส่วนผู้บริโภคเขาจะบริโภคมากน้อยก็คือเรื่องของเขา”