‘วิกฤติ’ภาคการผลิต สัญญาณอันตราย

ภาคการผลิตไทยที่กำลังทรุดต่ำลงอย่างน่าเป็นห่วงประกอบไปด้วย อุตสาหกรรมผลิตรถยนต์ เคมีภัณฑ์ ยางและพลาสติก ไอซีและเซมิคอนดัคเตอร์ วัสดุก่อสร้าง สิ่งทอและเครื่องนุ่งห่ม กลุ่มเหล่านี้กำลังเผชิญการแข่งขันอย่างรุนแรง ยิ่งในกลุ่มรถยนต์ที่อาการไม่ดีมาสักระยะ และไทยก็ไม่ใช่ดีทรอยด์แห่งเอเชียอีกต่อไป เราเห็นการปิดโรงงานในประเทศไทยอย่างต่อเนื่อง การโยกย้ายฐานการผลิต ซึ่งล้วนกระทบต่อการจ้างงานและระบบเศรษฐกิจโดยภาพรวม

กระนั้นก็ตาม การปรับลดอัตราดอกเบี้ย ถือเป็นเครื่องมือทางนโยบายการเงินที่จำเป็นในสถานการณ์เช่นนี้ เพื่อลดต้นทุนการกู้ยืมและกระตุ้นการลงทุน แม้จะเป็นสัญญาณที่ดีแต่ก็เป็นเพียงส่วนหนึ่งของกลไกที่จำเป็นในการฟื้นฟูเศรษฐกิจเท่านั้น การลดดอกเบี้ยเพียงอย่างเดียว ไม่อาจแก้ไขปัญหาเชิงโครงสร้างที่ภาคการผลิตไทยกำลังเผชิญอยู่ได้ ไม่ว่าจะเป็นการขาดแคลนแรงงานมีทักษะ ต้นทุนพลังงานที่สูงขึ้น หรือการแข่งขันจากประเทศเพื่อนบ้านที่มีต้นทุนการผลิตต่ำกว่า รัฐบาลจำเป็นต้องออกมาตรการเชิงรุกที่ครอบคลุมและตรงจุดมากกว่านี้

รัฐบาลควรเร่งดำเนินนโยบายสนับสนุนการปรับตัวของภาคการผลิตสู่อุตสาหกรรม 4.0 โดยผลักดันการนำเทคโนโลยีดิจิทัลและระบบอัตโนมัติมาใช้เพื่อเพิ่มประสิทธิภาพการผลิต มาตรการสนับสนุนทางการเงินและภาษีสำหรับการลงทุนในเครื่องจักรและเทคโนโลยีใหม่ควรได้รับการพิจารณาอย่างเร่งด่วน นอกจากนี้ ควรมีการส่งเสริมการวิจัยและพัฒนานวัตกรรมในภาคการผลิต โดยอาจพิจารณาให้สิทธิประโยชน์ทางภาษีแก่บริษัทที่ลงทุนในการวิจัยและพัฒนา อัปสกิล รีสกิลแรงงานให้สอดคล้องความต้องการของภาคอุตสาหกรรมในปัจจุบันและอนาคต 

วิกฤติภาคการผลิตที่กำลังเผชิญอยู่นี้ อาจเป็นโอกาสสำคัญให้ประเทศไทยได้ปฏิรูปโครงสร้างเศรษฐกิจไทยครั้งใหญ่ เพื่อปูทางสู่ความยั่งยืนในระยะยาว อย่างไรก็ตาม การลดอัตราดอกเบี้ยของ กนง. เป็นแค่จุดเริ่มต้น แต่การฟื้นฟูและยกระดับภาคการผลิตไทยต้องอาศัยความร่วมมือจากทุกภาคส่วน ทั้งภาครัฐ เอกชน และประชาชน เพื่อร่วมขับเคลื่อนให้เกิดการเปลี่ยนแปลง เปลี่ยนสัญญาณอันตราย ให้กลายเป็นสัญญาณที่ดีต่อเศรษฐกิจไทย