รณรณงค์สอนเพื่อนบ้านอาเซียน พูดภาษาไทย!

ให้เกิดความน่าสนใจของภาษาของเราเองอย่างจริงจังต่อเนื่อง

เหมือนที่จีน ส่งเสริมภาษาจีน ผ่าน “สถาบันขงจื้อ” และสหรัฐฯกับอังกฤษผลักดันภาษาอังกฤษของเขาทั่วโลกมายาวนานผ่านสถาบันการศึกษาเช่น AUA และ British Council ที่คนไทยรู้จักดีมาช้านาน

สอดคล้องกับข่าวว่ากำลังมีการรณรงค์ให้ตั้ง “ศูนย์ไทยศึกษา” หรือ Thai Studies Center ที่มหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ด
อันโด่งดังของสหรัฐฯ

ผมคิดว่าเป็นความคิดที่ควรจะได้รับการสนับสนุนอย่างเต็มที่จากทั้งรัฐและเอกชนของไทยเรา

เพราะคนข้างนอกมักจะมองประเทศไทยในภาพลักษณ์ที่ตื้นเขินผิวเผินและบิดเบือนเพราะขาดการศึกษา และให้ความรู้ข้อมูลหรือถกแถลงกันอย่างจริงจังในแวดวงนักวิชาการ, นักศึกษา, นักธุรกิจ,หรือแม้แต่นักท่องเที่ยวส่วนใหญ่

เอ่ยถึง Thailand ในต่างแดนก็ยังมีคนจำนวนหนึ่งถามว่า Taiwan?

ส่วนคนที่รู้ว่า ไทยแลนด์อยู่ส่วนไหนของโลกนั้น หากเข้ามาและออกไปอย่างผิว ๆ ก็จะรู้จักไทยเพียงเรื่อง sea, sand and sex

หรือที่เลวร้ายกว่านั้นคือภาพลักษณ์ของไทยเป็นศูนย์กลางของการค้ามนุษย์, แรงงานเด็ก, ยาเสพติด, โสเภณี
และของปลอมที่ใช้ยี่ห้อดัง ๆ ทั่วโลก

น้อยคนจะเข้าใจถึงประวัติศาสตร์ของไทย, ศาสนาพุทธ, ปรัชญาแห่งการอยู่ร่วมกันระหว่างไทยกับเพื่อนบ้านและ “ความเป็นมิตร” ของคนไทยต่อคนต่างประเทศ อีกทั้งเหตุผลที่ทำให้ประเทศไทยกลายเป็นศูนย์กลางการลงทุนที่สำคัญหลายอุตสาหกรรมเช่นรถยนต์ และอีเล็กทรอนิกส์ ในภูมิภาคนี้

หากไม่เกิดน้ำท่วมใหญ่เมื่อสองปีก่อน และมีปัญหาว่าการผลิตของโรงงานจำนวนมากมีอันต้องถูกระงับไป มีผลทำให้โรงงานทั่วโลกขาดชิ้นส่วนอิเล็กทรอนิกส์ที่สำคัญ เราก็คงไม่รู้ว่าไทยเรามีบทบาทสำคัญอย่างไรในเวทีการผลิตระหว่างประเทศ

หากมีการเปิด “ศูนย์ไทยศึกษา” ไปในสถาบันการศึกษาให้กว้างขวางไปทั่วโลก เริ่มตั้งแต่ในอาเซียนเอง และกระจายตัวไปในทุกจุดของโลกเพื่อให้คนทั้งหลายได้ศึกษา และค้นคว้าเรื่องประเทศไทย, ความเป็นไทย, อดีต และปัจจุบันรวมไปถึงอนาคตของไทย, คนอื่นทั้งหลายก็จะได้เข้าใจประเทศไทยมากขึ้นในความหลากหลายมิติที่ทำให้เกิดความเข้าใจเราให้ถ่องแท้ยิ่งขึ้น

แน่นอนว่าเมื่อเราเปิดกว้างให้คนอื่นศึกษาวิจัยค้นคว้าเรามากขึ้น ด้านที่เราอยากให้เขาเห็น และที่ไม่อยากให้เขารู้ก็จะปรากฏขึ้นอย่างกว้างขวาง ทำให้เราเข้าใจตัวเองมากขึ้น จากทั้งในแง่เดิมของเรา และจากที่คนอื่นวิเคราะห์เราจากมุมมองที่แตกต่าง

จังหวะที่จะเปิด “ประชาคมเศรษฐกิจอาเซียน” หรือ AEC ในอีกสองปีข้างหน้า นอกจากคนไทยควรจะต้องพยายามเรียนภาษาเพื่อนบ้านเช่นภาษาพม่า, เขมร, เวียดนาม และบาฮาซา (ของทั้งอินโดฯและมาเลเซีย) กับภาษาจีน (ซึ่งใช้ได้ในหลายประเทศอาเซียนและจีนกับไต้หวันและฮ่องกง)แล้ว, เราก็ควรจะต้องส่งเสริม และรณรงค์ให้คนอาเซียนได้เรียนภาษาไทย, วัฒนธรรมไทย และความเป็นไทยด้วยอย่างต่อเนื่องและมีประสิทธิภาพ

จะด้วยเหตุผลกลใดก็ตาม ที่ผ่านมาดูเหมือนเราจะไม่เห็นความสำคัญของการเผยแพร่ภาษาไทยของเราอย่างเป็นกิจลักษณะในอาเซียนและประเทศอื่น ๆ และนั่นเป็นสาเหตุหนึ่งที่ทำให้บทบาทไทยในเวทีสากลไร้ความคึกคักเท่าที่ควร

ได้เวลาที่ไทยเราจะ “โกอินเตอร์” ในความหมายที่เป็นเนื้อหาสาระของตัวเองอย่างแท้จริงแล้วครับ