ดื่มกินเถิดน้ำตาถ้าเธอสุข

กวีทรรศน์ - เสรี ทัศนศิลป์ ‘ความรัก’ ของหนุ่มสาว คือนามธรรมอาภรณ์ที่งดงามหุ้มห่อหัวใจให้อ่อนโยน เกิดความสุขความรื่นรมย์และจิตนาการสร้างสรรค์ ส่งผลให้เกิดความหวังพลังใจในทางบวกมากมายหลายด้าน ขณะเดียวกันโดยตัวตนของความรักก็เต็มไปด้วยความอ่อนไหวเปราะบางที่ยากยิ่งต่อการดูแลรักษา ความรักจึงเป็นเสมือนเครื่องพิสูจน์ความอดทนบนความบางเบาที่งดงามเพื่อฝ่าข้ามปัญหาอุปสรรค นักปรัชญาความรักเคยกล่าวไว้ ‘ความรักคือสวนดอกไม้ที่รดด้วยน้ำตา’ กว่าบุปผาในสวนรักจะบานสะพรั่งหอมหวลอวลกลิ่น ต้องผ่านความตรากตรำในการรดน้ำพรวนดินด้วยหยาดเหงื่อแห่งการทุ่มเทของหัวใจ หล่อเลี้ยงประคับประคองด้วยความยากลำบากอย่างผู้รู้ซึ้งเข้าถึงรูปนามของความรัก ฉบับนี้พบกับกวีสาวสวย ‘มิส มัสลิน’ มาบอกเล่าเรื่องราวความรักในอีกมุม ด้วยภาษาและอารมณ์กวีที่อ่อนหวานอ่อนโยน ฉายภาพด้านลึกภาวะทางภายในได้อย่างงดงามเห็นชัด

ดื่มกินเถิดน้ำตาถ้าเธอสุข

 

บทกวีของฉันกลั่นจากเศร้า
เธอจึงเลือกเอาเศร้านั้นทับถม
คงหมายเพียงเพื่อชื่นชม
ความร้าวระทมผ่านถ้อยคำ

 

ใช่ฉันดื่มกินน้ำตา
ต่างกระยาหารทั้งเช้าค่ำ
เช่นนี้เล่าก่อเกิดซึ่งลำนำ
ให้เธอเสพจนชุ่มฉ่ำหัวใจ

 

หากเจ็บช้ำของฉันมีค่า
ทำให้เธอเริงร่ายิ้มแย้มได้
กระหน่ำซ้ำสิจะเป็นไร
สาแก่หัวใจก็จงทำ

 

อักษรฉันที่เรียงร้อย
หยาดจากดวงตาปรอยครวญคร่ำ
ขอเพียงเธอนั้นชุ่มฉ่ำ
ฉันยอมเจ็บช้ำ...ร่ำร่ายแด่เธอ

 

มิส มัสลิน