ธรรมพิสมัย !!
เจริญพรสาธุชน... ฤกษ์งามยามดี.. จะหยิบฉวยอะไรๆ.. ดุจเหมือน “หลวงพ่อดี” ช่วยเหลือให้ประสบความสำเร็จ
ให้สุขใจ ..ตรงใจเสมอ จะทำอะไรๆ ก็ดีไปหมด.... โดยมิต้องปลุกเสกเป่ามนต์ที่พร่ำท่องบ่นมาหลายปี.. เมื่อหยิบงานขึ้นมาทำ “หลวงพ่อรวย” ก็เข้าสิง ที่ออกอาการจักพังพาบ ก็สำเร็จพลัน.. อย่างบางคนแม้สั่งซื้อเลขผิด.. แต่กลับได้เลขมาถูกรางวัล เอากับพ่อสิ...
แต่ยามไหนอาการจิตใจย่ำแย่.. แม้แขวน “หลวงพ่อแท้” .. ก็พลันกลับเป็น “หลวงพ่อท้อ”.. ไอ้ที่ว่านอนมาแน่ กลับนิ่งสนิท.... จึงต้องพาจิตไปพึ่งบัณฑิตโคนต้นมะขาม เพื่อช่วยจับยามสามตาสอดส่องดูดาวชะตา ว่า ลักขณากุมอยู่ที่ใด.. จะได้แก้ไขให้สิริกลับคืนมา...
ติรัจฉานวิชาทางโลกจึงผุดปรากฏดารดาษ เพื่อสนองตอบความหวาดวิตกแห่งจิตอัตคัตปัญญา... ที่พาลตื่นตระหนกจนเกินขอบเขต .. ให้ออกอาการจิตเภทซึมเศร้าโดยไม่รู้ตัว...
โรครักตัวกลัวตาย..จึงสยายเข้าควบคุมจิต .. ให้หงุดหงิดไม่สบายแม้ในเรื่องไร้สาระ....จึงคิดอ่านหาหนทางแก้ .. ไปตามวิสัยจิตกิเลส .. ให้เกิดอาเพทซ้ำซ้อนพันทวี....
ยิ่งแก้จึงยิ่งยุ่ง ยิ่งปรุงจึงยิ่งเพี้ยน... ยิ่งเรียนจึงยิ่งหลง จนยากจะรู้ทันจิตโง่ ที่ยกฐานะเป็นตัวกูของกู.. ก่อรูปเป็นสันดานแห่งชีวิต.. ให้เกิดยึดติดยึดถือเป็นตัวตน... ไอ้นั่นก็ของกู ไอ้นี่ของกู .. ที่เหลือเศษคือของมึง.. เป็นเหตุให้มึงกับกูทะเลาะขัดแย้งตั้งแต่โลกอุบัติขึ้นถึงวันนี้
ยามใดสังคมเสื่อมโทรม.. ด้วยขาดแสงคุณความดี.. ความทุกข์จึงมากมี.. ยากหลีกหนีความวุ่นวาย.. ให้ชีวิตดิ้นรนขวนขวายแม้ชั่วก็จักทำ... ด้วยจิตวิบัติธรรม .. ในสังคมที่อับแสง ....จิตจึงขาดที่ยึดหมาย ที่หวังกลับไม่ใช่ .. ที่ใช่กลับมิได้หวัง.. ให้สูญเสียพลังความเชื่อมั่นในความจริง...
โลกกลับตาลปัตร .. กลับด้านให้น่าคิด แม้ชนชั้นบัณฑิตยังคิดนึกไร้ศีลธรรม... การฆ่าพระ ฆ่าคน .. พ่อ แม่ ลูก ฆ่ากันเองจึงบังเกิด... อธรรมกลับล้ำเลิศ ธรรมประเสริฐกลับต่ำสูญ...
โลภะ ..พยาบาท วิหิงสา จึงแก่กล้าสามารถ... ให้สัตว์ในสงสารคึกคะนองสร้างบาปกรรม... อย่างไร้ศีลธรรม ไม่ศรัทธาในกฏเกณฑ์ (กรรม) .. จึงยากจะชักนำให้เชื่อมั่นคุณพระรัตนตรัย...
เมืองพระ .. กลายเป็นเมืองมาร.. สัตว์จับอาวุธประหารกัน... หมู่ชนนึกคิดผิดศีลธรรมจนคืนกลับทำลายตน... ด้วยทิฏฐิที่ว่า... เมื่อมึงทำลายกู พวกมึงก็อย่าได้อยู่มีความสุข ..เมื่อกูหมดสนุก พวกมึงจะต้องทุกข์ยิ่งกว่าพวกกู...
สงครามในหมู่ชน..จึงยากจะยุติ..ด้วยทุกจิตมีดำริ พยาบาท อาฆาตแค้น.. เส้นทางสู่อำนาจ..จึงเป็นที่หมายของสัตว์วิปริต.. การสั่งสมอาวุธทุกชนิดคือภารกิจจิตนรกที่คิดทำ....
จะฉิบหายเท่าไหร่มิว่า ..ขอได้บรรลุความประสงค์ ..แม้ตายก่อนสัมฤทธิ์ผล จะฝากทายาทช่วยสานทำ...
ชีวิตแล้ว ชีวิตเล่า ..ถูกเข่นฆ่าถูกทำลาย บ้านเรือนถูกเผาไหม้ ต้องสลายถิ่นอาศัย
เบียดเบียนกันไปมา..จนโลกเปื้อนผงมลทิน.. หมอกฝุ่นจากผิวดิน.. จึงคละคลุ้งทุกอณู...ให้สัตว์มากเจ็บไข้ มีร่างกายยิ่งอาพาธ .. สะท้อนเห็นความวิปลาสจากธรรมชาติร่วมสมัย... ที่เกิดมาจากน้ำมือ.. สืบบัญชาจากจิตใจ.. ให้มองเห็นถึงภายในว่า โลกบรรลัยเพราะอับแสงธรรม.....
จึงยากแท้จะเข้าใจในสิ่งที่ตนทำ..ยากแท้จะจดจำในธรรมที่ควรคิด.. ให้หมุนวนอยู่อย่างนี้... ด้วยจิตวิปริต.. ให้หลงเดินทางผิด...ติดคุกตารางกรรม ..ยากแท้จะพบธรรม อนิจจังสัตว์โลกเอย !!!
เจริญพร
