คำสั่งนายกฯยกเลิก ‘อบรมดูงาน’ ต่างประเทศสั่นสะเทือนวงราชการ

    ที่มีความสำคัญระดับชาติทีเดียว

    เพราะเป็นประเด็นที่อยู่ในใจของผู้เสียภาษีไม่น้อย โดยเฉพาะเมื่อเกิดข้อสงสัยว่าการไป “ดูงานต่างประเทศ” สำหรับข้าราชการนั้นได้ประโยชน์อะไรกับประเทศชาติจริง ๆ บ้าง และแยกแยะอย่างไรระหว่าง “อบรม” กับ “ดูงาน” และ “ไปเที่ยว”

    นายกฯพูดอย่างนี้ทางทีวีเมื่อวันศุกร์ก่อน

    “การอบรมดูงานต่างประเทศ วันนี้ผมไม่ให้ไปนะ ไม่อยากให้ไปดูงานต่างประเทศ เว้นไปติดตามราชการ ไปประชุมนี้ได้ ผมว่าถ้าจะไปดูงานต่างประเทศ จัดประชุมในประเทศไทย สัมมนาประเทศไทย แล้วเชิญคนที่จะไปดูมาบรรยาย ใช้งบประมาณถูกกว่านะ หรือเอาภาพยนตร์ เอาวีดีทัศน์ เอาอะไรมาดู เอาตำรา เอาเอกสารมาดู ผมว่าความรู้เราเยอะแยะไป มันอยู่ที่ว่าทำได้หรือเปล่า ตั้งใจจะทำไหม เท่านั้นแหละ ไปหาวิทยากรมาบรรยายในประเทศไทย ต้นทุกที่ถูกกว่า ไปดูงานไว้วันหลัง มีรัฐบาลเลือกตั้งแล้วค่อยไปดู ผมไม่รู้ ไม่เกิดประโยชน์ ไม่ให้ไป แล้วก็ขอชื่นชมนะครับ ถ้าใครทำอย่างนี้อยู่แล้ว ก็เวลาเขามา เขาจะได้มาเห็นประเทศไทยด้วยเลยไง วิทยากรเขาจะได้มาเห็นว่าไม่ได้เป็นอย่างที่สื่อโซเชียลมีเดียบางสื่อ บางคนรายงานออกไป ไม่ได้เป็นอย่างนั้น เขาจะได้ชื่นชมนะ...”

    ไม่ทราบว่านายกฯ ได้มีคำสั่งเป็นลายลักษณ์อักษรออกไปทุกกระทรวงทบวงกรมว่าอย่างไร และแยกแยะอะไรเป็นการไป “อบรมดูงาน” กับอะไรคือการ “ติดต่อราชการ” และหากสองเรื่องนี้ทับซ้อนกันอยู่จะตีความว่าทำได้หรือไม่ได้

    คำสั่งนี้ใช้กับรัฐวิสาหกิจด้วยหรือไม่เป็น อีกคำถามหนึ่งที่จะต้องมีความชัดเจน เพราะแต่ละปีมีการวางงบประมาณเรื่อง “อบรมดูงานต่างประเทศ” กันเป็นจำนวนไม่น้อย

    ผู้เสียภาษีก็ควรจะมีคำถามสำหรับ คสช. กับรัฐมนตรี และสมาชิกสภานิติบัญญัติแห่งชาติ (สนช.) และ สภาปฏิรูปแห่งชาติ (สปช.) ทั้งหลายทั้งปวงด้วย เพื่อจะได้มีกติกาให้ชัดเจนว่าการเดินทางไปต่างประเทศด้วยงบประมาณแผ่นดินภายใต้หัวใจ “อบรมดูงานต่างประเทศ” นั้นมีลักษณะอย่างไร และภายใต้คำสั่งของนายกฯเรื่องให้ยกเลิกกิจกรรมเช่นนี้ ผลในทางปฏิบัติเป็นอย่างไร และที่ยังค้างอยู่ในแผนงบประมาณจะให้ทำอย่างไร

    กิจกรรม “ดูงานและอบรมต่างประเทศ” สำหรับข้าราชการไทยนั้นมีเสียงครหานินทามายาวนานแล้ว เพราะเป็นที่รู้กันว่าในหลาย ๆ กรณีไม่ได้ทำให้ผู้เข้าโครงการเหล่านี้มีความรู้ความสามารถมากขึ้น แต่ส่วนใหญ่เป็นการใช้เงินภาษีชาวบ้านเพื่อไปท่องเที่ยว และบางครั้งก็หอบหิ้วลูกเมียหรือสามีร่วมเดินทางด้วย โดยไม่แยกว่าอะไรคือ “งาน” อะไรคือ “ส่วนตัว”

    เป็นตลกร้ายที่มีการเล่าขานกันต่อ ๆ ว่าข้าราชการไทยส่วนใหญ่ที่เดินทางไป “ดูงานและอบรม” ในต่างประเทศนั้นมักไม่ได้สนใจเนื้อหาของกิจกรรมที่ไปดู และแม้ไปร่วมการประชุมหรือสัมมนาก็ไม่ค่อยจะทำการบ้านไปก่อน ไม่กล้าร่วมการแลกเปลี่ยนความเห็น อาจจะเพราะไม่ศึกษามาก่อน หรือภาษาไม่ดีพอ อีกทั้งยังไม่หาข้อมูลมาล่วงหน้าเพื่อจะได้ตั้งคำถามให้ถูกต้อง

    เขาจึงบอกว่าข้าราชการไทยที่ไปร่วมอบรมสัมมนาต่างประเทศ มีหลักปฏิบัติ “4 S” คือ

    Shopping

   Silent

   Sleep

   Snore

    เป้าหมายหลักในการเดินทางไปทางต่างประเทศคือ ชอปปิง เรื่องอื่น ๆ เป็นเรื่องรองทั้งสิ้น

    เวลาเข้าประชุมคือนั่งเฉย ไม่เคยแสดงความเห็นใด ๆ ฟังรู้เรื่องหรือเปล่าก็ไม่แน่ใจ ไม่รู้เรื่องก็ไม่กล้ายกมือถาม เพราะกลัวเขาจะรู้ว่าโง่

นั่งเฉย ๆ อยู่ได้สักพักก็เริ่มง่วงนอน ผงกหัวหรือไม่ก็หลับไปเลย

   ซ้ำร้ายบางคนยังกรนเสียงดังให้คนร่วมสัมมนาคนอื่นได้ยินกันทั่วอีกด้วย ทำให้คนข้าง ๆ นินทากันว่า คนไทยนี่ช่างสงบเสงี่ยม สุขนิยมจริง ๆ