ของรัก ของหวง ของจิ๋ว...ถึงเล็กก็รัก

ที่ว่าเป็นร้านกาแฟในตำนานเพราะเป็นคาเฟ่ร้านแรกในยุคที่ใคร ๆ เขาก็ไปเที่ยว “ปาย” กันเมื่อสิบกว่าปีก่อน ตอนนี้เธอย้ายร้านมาอยู่ที่ชานเมืองเชียงใหม่ ถนนคันคลองชลประทาน เยื้อง ๆ กับร้าน “เบญจรงค์ขันโตก” และยังคงชื่อร้านเดิมในบรรยากาศเรือนไม้ในพุ่มไม้แสนรื่นรมย์ ชานเรือนกว้าง ด้านในจัดสรรพื้นที่แบบนั่งพับเพียบและนั่งเก้าอี้โซฟา ชมงานศิลปะชิ้นใหญ่ชิ้นเล็ก ชมก็ได้ซื้อก็ดี

      วัชรี วาณิชยานนท์          

แต่ที่น่าชมคือของสะสมชิ้นเล็กชิ้นน้อยในตู้กระจก ตั้งแต่รถโลหะคันจิ๋ว ตุ๊กตุ่นตุ๊กตาที่ย่อขนาดลงไปอีก (จากของจริง)

 “เวลาเห็นของจิ๋วถ้ามีสตางค์ก็จะซื้อเก็บไว้ เช่นไปเดินเที่ยวกับเพื่อน ๆ ที่สนามหลวง วัดมหาธาตุ ตลาดนัด เขาขายแบกับดิน เห็นนกตัวเล็ก ๆ รองเท้าแตะคู่จิ๋วมีเข็มกลัด ก็อยากได้...

มาเริ่มจริงจังตอนวัยรุ่น พอมีสตางค์เห็นก็จะซื้อเก็บไว้ ส่วนใหญ่เป็นของไม่แพง บางชิ้นไม่มีที่มาหรอก ประมาณว่าเป็นของที่ไม่ใช้แล้วจากบ้าน เช่น รถแม่เหล็กคันเล็ก เคยเห็นเป็นเซต อีกที่ตอนไปอยู่นิวยอร์ก ก็ชอบไปเดิน Flea market เป็นตลาดนัดของฝรั่งที่มาเปิดท้ายขายของ ถ้าไม่ได้เรียนหรือทำงานก็จะไปเดินที่แบบนี้ เห็นเป็นไม่ได้เลยเหมือนถูกแม่เหล็กดูด” เจ้าของงานชิ้นจิ๋วเล่า

“ตลาดนัดพวกนี้เขาขายตั้งแต่โซฟาชิ้นใหญ่ ๆ จนถึงของชิ้นเล็ก ไปนิวยอร์กเพราะอยากเที่ยว เราก็เช่ารถเที่ยวกับเพื่อน ๆ ทำงานหาเงินเที่ยว พอเจอที่ไหนก็จะหยุดดู สะสมไปเรื่อย ๆ

ไปญี่ปุ่นก็ชอบไปย่านถนนอากิฮาบาร่า อยู่ในโตเกียว ญี่ปุ่นเขาเป็นเซียนของโมเดล แต่เราซื้อไม่ลงเพราะแพงมาก เราไปเสาะหาของใต้ดิน เหมือนเป็นร้านเซลล์ ไปรื้อดู ของมันจะปนอยู่ในตะกร้าไม่มีกล่อง หรือบางทีฝากล่องหลุด บางชิ้นเป็นของตกรุ่นของเขาแต่เรายังตื่นเต้นอยู่ บางทีมีโมเดลที่สภาพยังดีอยู่ สนุกมาก”

          

กลับจากญี่ปุ่น กระเป๋าเพิ่มจากสองใบเป็นห้าใบ ด้วยของจิ๋วที่แพ็คใส่กล่องทัปเปอร์แวร์ เอาทิชชู่รองอย่างดีกันเสียหาย

“บางตัวต้องเอามาประกอบเอง เขามาเป็นชิ้น ๆ กันดัมใหญ่เราเคยประกอบแล้ว แต่มาเป็นชิ้นจิ๋วมาประกอบเอง จักรเย็บผ้าอันนี้ก็มาจากญี่ปุ่นเอามาประกอบเอง” เจ้าของร้านกาแฟเล่า

“ยังมีเซตใหญ่เป็นรางรถไฟ มีทุกอย่างของรถไฟเป็นสตอรี่เลย มีคนซ่อมรางด้วย ยังอยู่ในกล่อง มีรถไฟ ตัวราง ต้องเอามาประกอบใหม่”

ถ้าสถานที่ (ในร้านกาแฟ) ใหญ่กว่านี้ เธอคงนำของมาโชว์อีกเยอะ ที่เห็นคือยังปล่อยของไม่หมด...

        

“งานไทยที่เป็นของจิ๋วก็มีคนทำนะคะ พวกงานสังกะสีเขาก็ทำดี แต่ของฝรั่งเขาทำเยอะ เช่น

เยอรมันกับญี่ปุ่นเจ๋งมาก เป็นระดับทำโชว์หรือของศิลปินซึ่งเราไม่สามารถซื้อได้ เช่น ทำเป็นบ้าน เป็นตู้กับข้าว เปิดได้ เล็กเท่าฝ่ามือ เราหลงใหลงานพวกนี้มาก แต่เป็นเจ้าของได้แค่ชิ้นเล็กชิ้นน้อย

         เม้าออร์แกน เป่าได้จริง

     กล่องวิสกี้

ของบางชิ้นที่มีก็ไม่ใช่ว่าเป็นของหายาก คือเราไม่ได้หาแต่ไปเจอแล้วสะดุดตา เช่น เม้าท์ออร์แกน คนขายฝรั่งบอกว่าเป่าได้จริงเป็นเพลงเหมือนอันใหญ่ เราก็ลองดู เป่าได้จริง ๆ มีไฟแช็คจิ๋วเล็กเท่าปลายก้อย ที่เติมน้ำมันแล้วจุดไฟได้จริง มีเซตกล่องนม กล่องวิสกี้ กล่องผงแป้ง ทำจากกระดาษ กระป๋องเบียร์ของหลายประเทศ ส่วนสามีชอบสะสมไม้ขีดไฟ ไฟแช็ค เขามีเยอะ”

ของจิ๋วทำงานได้จริงเหมือนของใหญ่ หลายชิ้นได้จากนิวยอร์ก อังกฤษ ญี่ปุ่น และฮ่องกง

       หนังสือจิ๋ว        

“หนังสือจิ๋วที่ใหญ่กว่าข้อนิ้วก้อยนิดนึงอยู่ในโต๊ะมีกระจก ได้มาจากตลาดนัดที่นิวยอร์ก บ้านไหนก็ไม่รู้ เป็นหนังสือนิทานอ่านได้จริง ๆ แต่ต้องใช้แว่นขยาย

     หมากรุกจิ๋ว

          

อีกชิ้นเป็นกระดานหมากรุก เล็กจนต้องใช้ที่คีบเล่น มาจากอังกฤษ ยังมีพัดลม เครื่องซักผ้า มาจากหลายที่ ตอนย้ายบ้านหายไปส่วนหนึ่งเลยนะ เสียดาย เป็นพวกตระกูลสัตว์จิ๋ว หายไปทั้งเซต วัสดุมีหลากหลาย ทำจากขนมปัง เซรามิก”

          

เพราะชอบของจิ๋ว บรรดาเพื่อน ๆ พี่ ๆ น้อง ๆ ก็สรรหาของจิ๋วมาฝาก

“ตอนวัยรุ่นเคยสั่งให้เขาปั้นรูปเต่ามาให้ เป็นแฟมิลี่เต่า พอรุ่นน้องเห็นว่าเราชอบเขาก็เลยปั้นชุดกาแฟมาให้ ทำจากดินแล้วเอาไปเผา คือเซรามิก อีกคนทำกระเป๋านักเรียนจิ๋วทำจากยางลบให้ เพราะเห็นเรามีชุดไม้ที ชุดเรขาคณิต เราก็ไปวางคู่กัน”

           กล่องยาสูบ

ของจิ๋วเมื่อจับมาวางเรียงกันก็ดูน่ารัก มีฝรั่งมาขอซื้อบางชิ้น จนถึงขอซื้อทั้งตู้เลยแต่แน่นอนว่าคนรักของจิ๋วบอกไม่ขาย

          

“มีบ้างเขามาขอซื้อ บางชิ้นเรามีซ้ำเราก็เลยขายให้ในราคาที่เราซื้อมา ของที่เราสะสมเป็นแนวจิปาถะ สะสมแบบเด็ก ๆ บ้านนอก ๆ แต่ก็ทำให้ลูกค้าประหลาดใจ มายืนเกาะดู เราก็มีความสุข...”