อาณาจักรหอยของพ่อ(3)

 ตอนที่แล้วผมเล่าค้างไว้ว่า พ่อเริ่มตั้งรกรากที่ภูเก็ต สร้างกระต๊อบเล็กๆ อยู่กับครอบครัว และเริ่มเก็บเปลือกหอย เนื่องจาก 40 ปีที่แล้วทรัพยากรทางทะเลในภูเก็ตเยอะมาก

หาดราไวย์จึงเป็นที่ขึ้นลงของปลาสวยงาม กุ้งมังกร โดยพ่อบอกชาวเลที่จับปลาในทุกๆ วันว่า ถ้าเจอเปลือกหอยสวยๆ ก็เก็บมาฝากบ้าง

นั่นเป็นจุดเริ่มต้นที่พ่อเป็นนักค้าหอยและนักสะสมหอย 

จากกระต๊อบเล็กๆ เปลี่ยนเป็นบ้านและโกดังเก็บเปลือกหอย ซึ่งตอนนั้นเริ่มมีชาวเลและชาวบ้านเก็บเปลือกหอยใส่กระสอบมาขายพ่อ และพ่อก็ตระเวณหาเปลือกหอยด้วยตัวเองตามหมู่เกาะต่างๆ ด้วย

เมื่อได้เปลือกหอยสวยๆ แปลกๆ ราคาหลักหมื่น พ่อก็นั่งรถบัสไปขายที่สนามหลวง เพราะหลายสิบปีที่แล้วพวกนักธุรกิจและคนมีเงินในกรุงเทพฯ เริ่มหันมาสะสมเปลือกหอย เพื่อนำไปประดับบ้าน

เพราะความหลงใหลในเปลือกหอย ทำให้พ่อชอบเก็บสะสมมากกว่าขาย และสิ่งที่เป็นความฝันของพ่อที่ผมเอง ก็ยังสานฝันให้พ่อไม่ได้คือ การทำพิพิธภัณฑ์หอย

ด้วยเหตุนี้นี่เอง ผมก็เลยเดินตามรอยพ่อ ช่วยพ่อคัดเปลือกหอยหายากที่สมบูรณ์ที่สุดเก็บสะสมเอาไว้ ส่วนตัวที่สวยรองๆ ลงมา เราก็จำหน่ายออกไป เพื่อใช้เป็นทุนหมุนเวียนหาเปลือกหอยหน้าตาแปลกๆ หายากตัวใหม่

คนส่วนมากจะไม่รู้ว่า บรรดาเปลือกหอยที่นำมากองรวมๆ กัน เพื่อนำไปบดเป็นอาหารไก่ ในจำนวนนั้นมีเปลือกหอยที่มีราคาหลักหมื่นหลักแสนรวมอยู่ด้วย

      ถ้าเป็นเปลือกหอยทรงแปลกๆ จะมีราคาหลักแสน ผมเองก็เคยเจอเปลือกหอยที่มีราคาแพงมาก ตัวละ 25 ล้านบาท ตอนนั้นคนจรจัดเก็บมาจากกล่องรองเท้าเก่าที่บ้านร้างริมทะเล และผมก็หาซื้อเปลือกหอยแบบนี้มาเก็บไว้อีกตัว

ทุกวันนี้ ความรู้เรื่องเปลือกหอยของผม มีพ่อเป็นครูคนแรกในชีวิตผม และพ่อไม่เคยหวงความรู้ ใครมาคุยเรื่องเปลือกหอยกับพ่อ พ่อยินดีเล่าให้ฟังตลอด

พ่อเรียนรู้ทุกอย่างจากธรรมชาติ และสัมผัสได้ถึงภัยพิบัติที่จะเกิดขึ้น

แล้วผมจะเล่าให้ฟังในตอนต่อไปครับ