'ลันตา' วันฟ้าใส ความสวยยามร้างไร้ผู้คน

'ลันตา' วันฟ้าใส ความสวยยามร้างไร้ผู้คน

สถานการณ์ปิดเมืองปิดสถานที่ท่องเที่ยวเพื่อหลีกเลี่ยงการระบาดของไวรัสโควิด-19 ทำให้ธรรมชาติ เงียบสงบ สวยงาม เช่นในอดีตอีกครั้ง

 

บรรยากาศของ เกาะลันตา จังหวัดกระบี่ ที่พบเห็นเมื่อวันที่ 24 มีนาคม 2563 ช่างเหมือนกับเกาะลันตาที่ผมเคยพบเห็นในปี 2533 เมื่อ 30 ปีก่อน ครั้งยังเป็นเกาะลันตาที่มีถนนเส้นเดียวบนเกาะ ไม่ว่าจะเป็นจากเกาะลันตาน้อย ไปเกาะลันตาใหญ่ จากศาลาด่านไปถึง แหลมโตนด มีสภาพเป็นทางฝุ่นที่มีหลุมบ่ออยู่เต็มไปหมด เป็นลันตาที่ต้องข้ามเรือขนานยนต์สองช่วง ยังมีทุ่งนา มีควายถูกเลี้ยงในทุ่งนาเล็ก ๆ ลันตาที่แต่ละหาดแทบจะหานักท่องเที่ยวไม่เจอ หรือมีขยะทะเลลอยมาติด แต่เป็นชายทะเลที่เงียบสงบเหมือนไม่เคยรู้จักนักท่องเที่ยวมาก่อน มีความเป็นธรรมชาติอย่างมาก 

ตอนที่อุทยานฯเข้ามาจัดตั้งอุทยานแห่งชาติ ถ้าเราจะพักแรมที่แหลมโตนด จะต้องมาหาซื้อเสบียงสดที่ชุมชนศาลาด่าน แล้วไปช่วยกันทำกิน กลางคืน ตามชายหาด แม้กระทั่งลานกางเต็นท์ของเราใกล้แนวต้นตาลที่แหลมโตนด จะมากมายไปด้วย ปูเสฉวน นับแสน ๆ ตัว เดินกันเกลื่อนหาดเกลื่อนพื้นที่ไปหมด ผมว่าน่าจะเป็นที่เดียวที่มีปูเสฉวนเยอะมาก ไฟฟ้ามีเฉพาะย่านศาลาด่าน ไกลออกไป ร้านรวงเกสท์เฮาส์ริมถนนใช้ตะเกียงห้อยอยู่หน้าร้าน ไม่รู้ว่าแต่งร้านหรือไฟฟ้าไม่ถึง แต่เรื่องฝุ่นนี่จำแม่น

 

1_4

 

เกาะลันตา ณ วันนี้ เจริญเติบโตขึ้นจากความสวยงามของชายหาด ชายทะเล ที่ไม่น้อยหน้าหาดใดๆ ในบ้านเรา เดี๋ยวนี้ระหว่างเกาะลันตาน้อยกับเกาะลันตาใหญ่มี สะพานสิริลันตา สร้างโดยกรมทางหลวงชนบท ทำให้สองเกาะเชื่อมเป็นแผ่นดินเดียวกัน ศูนย์ราชการของอำเภอเกาะลันตาก็มาอยู่ที่เกาะลันตาน้อย ถ้าจำไม่ผิดดูเหมือนจะแถวบ้านหลังสอด ถนนบนเกาะลาดยางหมดทุกสาย แม้บางสาย บางเส้นทางจะเริ่มเสียสภาพ มีหลุม ไม่เรียบบ้างแล้วก็ตามที ร้านรวงมากมายตลอดทั้งเส้นทาง ยานพาหนะสาธารณะ มีให้เลือกใช้ตามสบาย จะไปไหนบนเกาะบอกมาไปได้หมด เป็นความเจริญที่เติบโตขึ้นตามปกติตามความนิยมทางการท่องเที่ยว

ถือว่าเป็นช่วงที่เกาะลันตากำลังเจริญ เข้าใจว่าก่อนนั้น เงินทองคงสะพัดจากการท่องเที่ยว เพราะมีโรงแรมหรู ๆ ระดับ ห้าดาว เกิดขึ้นมากมาย แต่ละแห่ง ทั้งทำเลที่ตั้งและการออกแบบสุดยอดมาก และที่พักบนเกาะลันตาแทบจะไม่ว่าง บรรยากาศการทำเงินทำทองทำให้ลันตาดูคึกคักอย่างมาก 

คราวนี้ผมเดินทางลงมาทำภารกิจการงานที่ภาคใต้ หนึ่งในนั้นที่ต้องมา คือ เกาะลันตา เป็นช่วงที่ไวรัสโควิด-19 กำลังระบาด แต่ร้านรวงและผู้คนบนเกาะยังดูหนาตา สัญจรขวักไขว่กันไปมาชนิดไม่กลัวไวรัสกันเลย จำนวนนักท่องเที่ยวลดลงอย่างน่าใจหาย ผมไม่เห็นนักท่องเที่ยวชาวเอเชีย โดยเฉพาะชาวจีนเลย ผิดวิสัยคนจีน ซึ่งถือเป็นกลุ่มนักท่องเที่ยวที่ชื่นชมการออกมาชมโลกมากที่สุด แต่วันนี้เงียบ ไม่เห็นแม้คนเดียว มีแต่เพียงนักท่องเที่ยวยุโรปและอเมริกาที่บางเบาอย่างมาก ส่วนนักท่องเที่ยวไทยก็แทบไม่มีเช่นกัน

 

3_3

 

ผมไปที่อุทยานแห่งชาติหมู่เกาะลันตาในวันที่ 24 มีนาคม 2563 ที่ที่ผมเคยไปพักแรมทุกครั้งที่ไปบนเกาะนี้ อุทยานฯมีความเจริญขึ้นอย่างมาก อย่างน้อยก็ทางลาดยางถึงที่ มีการจัดการที่ดีขึ้น ตามมาตรฐานของอุทยานแห่งชาติในเมืองไทย แม้ไม่ดีที่สุด แต่ก็ดีกว่าหลายประเทศที่เคยไปเห็นมา

ตอนกลางวัน นักท่องเที่ยวชาวยุโรปมักขี่มอเตอร์ไซค์มาแล้วเดินตามเส้นทางศึกษาธรรมชาติ ไม่ก็มาหลบร่มเงาต้นไม้นอนอาบแดดฝั่งทะเลทางชายหาด เพราะหาดในอุทยานแห่งชาติสงบ มีความเป็นส่วนตัว ไม่มีพ่อค้าเร่มาวอแว ลานกางเต็นท์ในร่มเงาของป่าตาล ยังคงร่มรื่นสงบร่มเย็น ลมพัดตลอดเวลา เสียก็แต่วันนี้ไม่มีเพื่อนร่วมกางเต็นท์ เฉกเช่นทุกครั้งที่เคยมา บรรยากาศเงียบจนวังเวง ขนาดกลางวันยังพอมีนักท่องเที่ยวต่างชาติให้เห็นบ้างแต่กลางคืนยิ่งเงียบสงัด ได้ยินแต่เสียงคลื่น เสียงลมที่โยกใบตาล

คืนวันที่ 24 มีนาคม 2563 ยังสามารถพักแรมได้ เป็นคืนสุดท้ายในอุทยานแห่งชาติ พอตอนเช้า 25 มีนาคม 2563 ก็จะปิดอุทยานแห่งชาติหนีโควิด-19 ช่วงเย็นของวันที่ 24 มี.ค. 63 ผมจึงเก็บภาพหาดทราย หาดหิน แหลมโตนด ประภาคาร และอะไรต่อมิอะไรในบริเวณมาให้มากที่สุด เพราะกว่าจะประกาศเปิดอีกครั้งก็หลังโควิดจางหาย ไม่รู้ว่าเมื่อไร คงเข้าสู่ช่วงปิดอุทยานฯในฤดูมรสุมพอดี เปิดอีกทีคงปลายปี 63 โน่นเลย ดูเหมือนวันนี้ทั้งแดด ทั้งอากาศ เป็นใจอย่างมากในการดูวิวที่แหลมโตนด คือ สวยทุกมุมมอง

 

4_3

 

เดิมผมวางแผนว่าจะมานอนที่อุทยานฯหมู่เกาะลันตาหนึ่งคืน แล้ววันรุ่งขึ้นจะมาซื้อแพ็กเกจทัวร์ที่ศาลาด่านไปค้างบน เกาะรอก แต่พอเขาปิดอุทยานฯในวันที่ 25 มี.ค. 63 ผมเลยต้องออกจากอุทยานฯแต่เช้า เกาะรอกก็ไม่ได้ไป เลยถือโอกาสแวะเที่ยวตามหาดต่าง ๆ ซะเลย

ชายทะเลบ้านเราในเช้าวันที่ 25 มีนาคม 2563 นั้น เป็นเช้าที่ทะเลไทยสวยมากๆ แดดสวย ฟ้าใส แต่ละหาดแทบไม่มีนักท่องเที่ยวเลย เหมือนชายหาดเหล่านี้ย้อนกลับไปสู่วันวานที่ชายทะเลบนเกาะลันตาเริ่มเป็นที่กล่าวถึงกันในหมู่คนเดินทาง แต่ละชายหาดกลับไปสู่วันนั้นอีกครั้ง หาดที่ร้างไร้ผู้คน บางหาดมีนักท่องเที่ยวบ้าง แต่ก็น้อยมาก

 

2_4

 

ผมออกจากอุทยานฯมาก็แวะถ่ายรูปมาเรื่อย ตั้งแต่หาดแบมบูหรือหาดไม้ไผ่ หาดคลองจาก หาดอ่าวน้อย หาดกันเตียง หาดคลองหิน แม้กระทั่ง หาดพะแอ๊ะ ไม่ได้ไป หาดคลองดาว เพราะหาทางเข้าหาดไม่เจอ ทุกที่สวยจนหลง

มาเห็นบรรยากาศของเกาะลันตาวันนี้ จะว่าเหงาก็ไม่เชิง แต่ผมว่าเหมือนกับการย้อนวันเวลาไปมากกว่า นานแล้วที่ไม่เคยเห็นเกาะลันตาเป็นแบบนี้ ดีตรงที่มันสงบดี แต่สงบมากไปก็สงสารร้านรวง โรงแรม รถโดยสาร ผู้ประกอบการต่าง ๆ ที่ทำมาหากินกับการท่องเที่ยว ไม่รู้ว่าจะต้องทนเจ็บกันไปอีกนานแค่ไหน

หลังจากเจ็บครั้งนี้ผ่านไปแล้ว ขอให้กลับมาเที่ยวเกาะลันตากัน รักษาแผลที่บอบช้ำให้กลับมาโดยไว ผมการันตีเลยว่า สำหรับเกาะลันตา ที่นี่สวยทุกที่ สวยทุกมุมมอง

โควิด-19 เดี๋ยวมันก็ต้องไป แต่ลันตาจะอยู่กับบ้านเราไปอีกนาน วันเหงาๆ แบบนี้ ต้องให้กำลังใจกัน ก่อนที่ผมจะต้องเผ่นกลับกรุงเทพฯ ไปถูกกักตัวช่วยสังคมด้วยเช่นกัน....เอวังกับการล่องใต้เที่ยวนี้