คสช.ล้มเหลวดับไฟใต้

แต่รัฐบาล คสช.คือผลผลิตสุดท้ายของการแก้ไขปัญหาภาคใต้แบบผิดทิศผิดทาง

สิ่งที่ผมอยากชวนให้ช่วยกันพิจารณาก็คือ ตลอด 15 ปีที่ผ่านมา การจัดการปัญหาถูกให้น้ำหนักไปที่ 3 เรื่องหลักๆ คือ 1.ปฏิบัติการทางทหาร 2.การรวมศูนย์การบังคับบัญชา และ 3.การทุ่มเทงบประมาณ ซึ่งถ้ามองแบบแยกส่วน ทั้ง 3 เรื่องไม่ใช่เรื่องผิด แต่ที่ผิดคือการให้น้ำหนักของผู้กำหนดนโยบาย ผลถึงออกมาอย่างที่เห็น

เพราะปฏิบัติการทางทหารเป็นเพียงการแก้ปัญหาที่ปลายเหตุ เน้นการ รปภ.บุคคลและสถานที่เป็นหลัก ถือเป็นยุทธวิธีเชิงรับที่ไม่สามารถป้องกันเหตุร้ายได้จริง เนื่องจากฝ่ายผู้ก่อการเป็น “องค์กรลับ” ไม่มีสัญลักษณ์บอกฝ่าย อยู่ปะปนกับชาวบ้าน มีความได้เปรียบด้านภูมิประเทศ และเลือกก่อเหตุได้ในช่วงเวลาที่ตนเองได้เปรียบ

ส่วนการรวมศูนย์การบังคับบัญชา ก็เป็นการรวมศูนย์แบบที่มีกองทัพเป็น “หน่วยนำ” ส่วนฝ่ายการเมืองเป็นประธานเชิงสัญลักษณ์ ทั้งยุทธศาสตร์และยุทธวิธีจึงมาจากทหาร ซึ่งก็คือเน้นปฏิบัติการทางทหารแบบเชิงรับนั่นเอง

ขณะที่การทุ่มเทงบประมาณก็ไม่ตรงตามความต้องการของประชาชนในพื้นที่ โครงการต่างๆ ถูกพิจารณาจากบนลงล่าง แถมมีช่องโหว่ให้ทุจริตคอร์รัปชั่นด้วยข้ออ้างเรื่องการเป็น “พื้นที่พิเศษ” งบกว่า 3 แสนล้านที่ทยอยส่งลงไปจึงกลายเป็นขุมทรัพย์ของบรรดาข้าราชการกังฉิน ขณะที่ชาวบ้านไม่รู้สึกว่าชีวิตดีขึ้นตรงไหน

ปฏิเสธไม่ได้ว่าตลอด 15 ปี กองทัพพยายามรุกคืบเข้ามาเป็น “เจ้าภาพ” ในการจัดการปัญหาในรัฐบาลพลเรือนทุกรัฐบาล (ทักษิณ 1 / ทักษิณ 2 / สมัคร / สมชาย / อภิสิทธิ์ / ยิ่งลักษณ์) จนทำให้ยุทธศาสตร์ “การเมืองนำการทหาร” ไม่สามารถปฏิบัติได้จริง

การรุกคืบของกองทัพประสบผลแบบเต็มร้อยในยุค คสช. เพราะทหารเข้ามาเป็นรัฐบาลเอง และคุมภารกิจดับไฟใต้แบบเบ็ดเสร็จ ผู้นำทางทหารนั่งหัวโต๊ะทุกการประชุม งบทุกโครงการต้องผ่านความเห็นชอบจาก กอ.รมน. ส่วน ศอ.บต.และหน่วยงานพลเรือนกลายเป็นองค์กรกระดาษ ฯลฯ แล้วสุดท้ายผลเป็นอย่างไร...

สิ่งที่หลงลืมไปตลอด 15 ปีไฟใต้ คืองานสร้างความเข้าใจ การลบล้างประวัติศาสตร์บาดแผล การฟื้นสัมพันธภาพระหว่างผู้คน และการสร้างอนาคตใหม่ร่วมกัน เหล่านี้แทบไม่เคยถูกพูดถึงเลยจากปากของผู้นำทางทหารที่มีอำนาจคุมภารกิจดับไฟใต้ทั้งในด้านยุทธศาสตร์และยุทธวิธี