'เฮียจิว' สอนลูก

เรื่องเล่าต่อไปนี้ เป็นชีวิตจริงของ 'เฮียจิว' เจ้าของร้านทองจิวเซ่งเฮง ย่านจรัญสนิทวงศ์ เฮียจิวสร้างเนื้อสร้างตัวขึ้นมาจากความยากจน เคยเป็นเด็กขายไอศกรีมอยู่แถวทุ่งรังสิต แกมีลูกสาวสามคน ลูกสาวคนโตชื่อ 'แอน ธันวา' เธอสนิทสนมกับผม และได้เขียนเล่าเรื่องของพ่อไว้ในเฟซบุ๊กส่วนตัว

ผมเห็นว่าให้ข้อคิดที่ดียิ่ง จึงขออนุญาตนำมาลงไว้ในที่นี้ครับ :

ทุกครั้งที่เห็นคนเข็นรถเข็นขายไอติมโบราณ พ่อชอบบอกให้ไปซื้อมาเยอะๆ เหมามาหมดเลยก็ได้ เเละห้ามต่อราคาเขาเด็ดขาด

เพราะอาชีพ 'ขายไอติม' เป็นอาชีพเเรกสุดในชีวิตพ่อ

ตอนแปดขวบ พ่อต้องตื่นเเต่เช้าไปรับไอติมจากโรงไอติมมาขายทุกวัน ครั้งละ 30 เเท่ง ใส่กระติกเดินเเบกขายเเถวทุ่งรังสิต วันหนึ่งขายสามกระติก รวม 90 เเท่ง เเท่งละ 1 สลึง ถ้าขายหมด 90 เเท่ง จะได้กำไรวันละ 9 บาท

พอเก้าขวบ กิจการเริ่มดีขึ้น เลยเปลี่ยนเป็นเข็นรถเข็นขายวันละ 400 เเท่ง เดินขายวันหนึ่งระยะทางเป็น 10 กม.

พ่อเล่าว่า ในทุกๆ วัน จะต้องมีโมเม้นท์ที่นั่งกอดเข่าเเละรำพันกับตัวเองว่า 'วันนี้จะขายหมดไหม วันนี้จะขายหมดไหม'

ถ้าขายหมดจะได้กำไรวันละ 40 บาท เดือนหนึ่งก็ 1,200 เเบ่งจ่ายค่าเช่าบ้าน 100 บาท ให้อาม่า 600 ที่เหลือส่งน้องเรียน เเละเป็นค่าใช้จ่ายส่วนตัว

พ่อไม่เคยเรียนหนังสือ ทุกวันนี้เขียนชื่อลูกสามคนยังเขียนไม่ค่อยจะถูก อ่านหนังสือพิมพ์หนึ่งหน้าใช้เวลาเกินชั่วโมง ที่มาของชื่อลูกคนโตคือ 'ธันวา' เป็นเพราะพ่อบอกว่า ตั้งชื่อเเปลกๆ โตขึ้นมาจะได้รวยๆ

พ่อชอบบอกว่า 'ยังไม่รวย อย่าเรื่องมาก' แล้วก็เล่าให้ฟังว่า เมื่อก่อน สมัยที่เพิ่งหัดเป็นช่างทอง ต้องหาซื้ออุปกรณ์เอง เเบกโต๊ะไปเอง ร่อนเร่ไปทั้งกาญจนบุรีเเละเชียงใหม่ ไปขอร้องให้คนอื่นสอนงานให้

ดังนั้น แกจึงสอนว่า เวลาเป็นลูกจ้างคนอื่น อย่าเรื่องมาก อย่าเลือกงาน อย่าคิดว่าตัวเองเจ๋ง โน่นลำบาก ไม่คุ้มเงิน...ไม่ทำ นี่ยาก...ก็ไม่ทำ นี่เหนื่อย...ก็ไม่ทำ

เป็นลูกจ้างเขาทำให้เราได้เรียนรู้ ดีกว่าไปเสียเงินเรียนที่โรงเรียนเเละมหาวิทยาลัยหลายเท่านัก

ตราบใดที่ยังมีเเรง จงขยันเข้าไว้ เพราะคนขยันไม่มีวันจน