ระวัง สวรรค์ล่ม

แต่ก็ต้องพยายาม เพราะเป็นการสร้างความมั่นคงของประชาชนที่ทำงานในทุกภาคส่วนให้ได้รับการดูแลรักษาพยาบาลยามเจ็บไข้ได้ป่วย ที่ก่อนหน้านี้ไม่มีใครดูแล

ประกันสังคมตามกฎหมายมาตรา 39และ 40 นี้เป็นการร่วมจ่ายขั้นพื้นฐานของสองฝ่าย เพราะไม่มีเรื่องนายจ้าง โดยมีสัดส่วนการร่วมจ่ายที่ชัดเจนว่าผู้ประกันตนจ่ายเท่าไร รัฐสมทบเท่าไร ขอบเขตความคุ้มครองก็ครอบคลุมขึ้นอยู่กับศักยภาพของผู้ประกันตนเป็นรายๆไป ทำมากได้มาก ทำน้อยได้น้อย

ภาระของรัฐบาลเมื่อเทียบกับภาระที่ต้องใช้เงินงบประมาณในกองทุนหลักประกันสุขภาพแห่งชาติ (สปสช.) นั้นต่างกันมาก ทำให้บทบาทของรัฐเป็นบทบาทของผู้สนับสนุนเพิ่มเสริมผู้ประกันตนที่ดูแลตัวเองอยู่แล้วให้สามารถครอบคลุมได้มากขึ้น ในขณะที่ผู้ได้รับการดูแลจากกองทุนประกันสุขภาพแห่งชาติไม่ต้องทำอะไรเลย

ระบบประกันสังคมเป็นระบบประกันภัยที่ครอบคลุมทั้งประกันชีวิตและสุขภาพในตัว เพียงแต่ผู้รับประกันเป็นหน่วยงานรัฐคือสำนักงานประกันสังคมเป็นผู้บริหารจัดการ แต่สิ่งที่สำนักงานประกันสังคม (สปส.) ทำได้มากกว่าสำนักงานหลักประกันสุขภาพแห่งชาติ (สปสช.) ก็คือสามารถนำเงินร่วมจ่ายจากผู้ประกันตนไปบริหารลงทุนที่ทำให้เกิดผลประโยชน์งอกเงยเพิ่มขึ้นได้ด้วย ซึ่งกองทุน สปสช. ไม่มีเงินกองทุนเช่นว่านี้ จึงต้องรอรับงบประมาณจากรัฐบาลอย่างเดียว

ประกันสังคมน่าจะเป็นแม่แบบที่ดีให้กับหลักประกันสุขภาพแห่งชาติ ที่จะให้ประชาชนมีส่วนร่วมในการดูแลตนเอง ด้วยค่าใช้จ่ายของตัวเองในระดับหนึ่ง ส่วนที่เกินจากศักยภาพของตนนั้น รัฐก็ต้องเข้าไปช่วยอุดหนุน

การที่รัฐเข้าไปอุ้มด้วยการให้บริการฟรีทั้งหมด ไม่ได้ทำให้เกิดการกระตุ้นให้ผู้รับบริการต้องขวนขวายทำมาหากิน เพราะถึงอย่างไร รัฐก็ต้องดูแล แต่ในทางกลับกันภาระของรัฐกลับไปตกที่ประชาชนผู้เสียภาษี เพราะงบประมาณของรัฐทั้งหมดมาจากการเก็บภาษี บริการอะไรที่ได้มาฟรีๆ โดยไม่มีค่าใช้จ่ายนั้น บางทีก็เหมือนของขวัญจากสวรรค์ที่ส่งมาให้

แต่สวรรค์ไม่มีจริง เพราะของขวัญนั้น ไม่ใช่ได้มาโดยฟรีอย่างเดียว แต่ได้มาจากการรับภาระของประชาชนฝ่ายที่ไม่ได้ใช้บริการ ถ้าสังคมเรามีแต่การรับ หรือ take อย่างเดียว ไม่มีการให้ หรือ give บ้างมันเอาเปรียบกันเกินไป

ระวัง สักวันหนึ่งเมื่อประชาชนผู้เสียภาษีรับภาระไม่ไหว จะเกิดสภาวะ...สวรรค์ล่ม...