“แบกเป้ไง.. จะไปมั้ยล่ะ” การเดินทางเพื่อค้นหาคำตอบของชีวิต

หลังจากเป็นหนึ่งในทีมงานเดินป่าของป๋าคมรัตน์ (คมรัตน์ พิชิตเดช) ผู้อยู่เบื้องหลังการสนับสนุนหมออีมขึ้นสู่ยอดเขาเอเวอเรสต์สำเร็จ ผู้ชายคนนี้ฝันว่าสักวันหนึ่ง เขาจะต้องทำมันให้ได้เช่นกัน….

เจี๊ยบ - สิริพงษ์ สุภนิติกร

นักดนตรีที่ค้นหาคำตอบของชีวิต

แรกเริ่มเดินทีเจี๊ยบไม่ใช่นักเดินทางมืออาชีพ เขาเป็นเพียงนักดนตรีคนหนึ่งที่กำลังค้นหาคำตอบของชีวิต

“เพื่อนถามว่าเลิกเล่นดนตรีแล้วจะเอาอะไรกินวะ ตอนนั้นก็ไม่รู้นะ แต่เรารู้สึกว่าการเดินทางนี่แหละจะทำให้เราค้นพบคำตอบของชีวิต พอเลิกเล่นดนตรีเราก็เที่ยวไปเรื่อยครับ จนไปเจอกับป๋าคมรัตน์ เรารู้สึกชอบป๋ามาก ได้คุยกันส่วนตัวกัน ป๋าก็ให้โอกาสเราเข้ามาฝึกงานครับ เรียกได้ว่าป๋ามีพระคุณแบบเป็นทั้งพ่อและครูของผมเลยครับ”

ความรู้เกี่ยวกับภูมิประเทศ เส้นทางการเดินทาง การทำอาหาร การแก้ปัญหาเฉพาะหน้า การทำ CPR (Cardiopulmonary Resuscitation – การกู้ชีวิต) และการปฐมพยาบาลเบื้องต้น คือสิ่งที่ป๋าคมรัตน์ถ่ายทอดให้กับเจี๊ยบ เพราะป๋าบอกว่าพวกมันคือพื้นฐานสำคัญที่สุดของการเดินป่า หรือเทรคกิ้ง

“เวลาพาคนไปเทรคกิ้งกับป๋า เราจะดูเรื่องอาหารเป็นหลักครับ เพราะเราเป็นเชฟเก่าเลยได้ประสบการณ์ตรงนั้นมาช่วยในการเดินป่า ใครอยากกินอะไรในป่า ผมทำได้หมดครับ ขอให้บอกก่อนเท่านั้น จะอาหารไทย จีน ญี่ปุ่น ไม่มีปัญหาครับ ฮ่าๆ แต่สำหรับลูกอีสานอย่างผมเนี่ย ปลาร้าบองจะขาดไม่ได้เลย

"อีกอย่างที่มักจะพกติดตัวเวลาไปเทรคกิ้งต่างประเทศเสมอคือมาม่าต้มยำกุ้งครับ มันช่วยได้มากจริงๆ นะ เพราะเวลาเราหนาวก็อยากกินอะไรร้อนๆ เนอะ ต้มแซ่บงี้ จิ้มจุ่มงี้ โอ้โห พูดแล้วก็หิวเลยครับ ฮ่าๆ เข้าเรื่องดีกว่า คือเวลาได้กินอะไรร้อนๆ แล้วเป็นสิ่งที่เราชอบเนี่ย มันเพิ่มพลังให้เราได้เยอะเลยนะครับ ฟินมาก”

แบกเป้ไง.. จะไปมั้ยล่ะ ?

“แบกเป้ไง.. จะไปมั้ยล่ะ ?” คือเพจที่เจี๊ยบตั้งขึ้นมาเพื่อชวนคนที่รักในการเทรคกิ้งมาเดินทางไปด้วยกัน โดยมีคติที่ยึดมาตลอดชีวิตการทำงานคือ ความปลอดภัยของคนที่มาด้วยต้องสำคัญที่สุด คุณออกจากบ้านมาแบบไหน ก็ต้องกลับไปแบบนั้น

“หนักที่สุดในชีวิตคือตอนไปคินาบาลูครับ เราเป็นหนึ่งในทีมงานของป๋าคมรัตน์ ตอนนั้นฝนตกตลอด ซึ่งเราเป็นคนเดินรั้งท้าย แล้วมีผู้หญิงคนหนึ่งเขาไม่ค่อยสบาย และไม่ได้เตรียมเสื้อกันฝนสำหรับเดินป่ามาด้วย เราก็ต้องสละให้แล้วใส่เสื้อกันฝนบางๆ (เสื้อกันฝนแบบใช้ชั่วคราว ไม่กันอุณหภูมิ) ของเขาแทน เราก็ถามตลอดนะครับ ไหวมั้ย จะกลับมั้ย แต่เขาบอกไม่กลับ โอเค ไม่กลับก็ไปด้วยกัน เราเลยบอกให้คนอื่นเดินนำไปก่อนครับ คนอื่นถึงจุดพักกันบ่ายสาม เราถึง 1 ทุ่ม นอน 2 ทุ่ม ตื่นมาเดินต่อเพื่อไปซัมมิทตอนเที่ยงคืน มันมาก ฮ่าๆ ระหว่างเดินขึ้นไม่ค่อยมีปัญหาครับ แต่ตอนลงอะฝนตก มีคนเจ็บอีก เราก็ต้องคอยประคองแล้วแบกเป้ให้ เชื่อมั้ยครับว่าเดินๆ อยู่ผมวูบหลับไปเลย ทีนี้พอ 2 กิโลเมตรสุดท้าย ผมให้คนเจ็บนั่งรอที่จุดพัก แล้วตัวเองวิ่งเอาเป้ไปเก็บก่อน ไปกลับ 4 รอบก็ราว 20 กิโลเมตรครับ”

ความอันตรายของธรรมชาติและความประมาทของคน          

บางคนอ่านมาถึงตอนนี้คงมีคำถามในใจว่า การเดินเทรคกิ้งมันอันตรายแค่ไหน ทำไมฟังดูยากและอันตรายเหลือเกิน ซึ่งตรงนี้เจี๊ยบอธิบายให้เราฟังว่าความอันตรายของธรรมชาติมีเพียง 30 เปอร์เซ็นต์ เท่านั้น ส่วนอีก 70 เปอร์เซ็นต์มักเกิดจากความประมาทของคน

“อุบัติเหตุส่วนใหญ่จะเกิดจากความประมาทของคนจริงๆ ครับ อย่างครั้งหนึ่งไปเขาช้างเผือก ที่กาญจนบุรี ผมเห็นคนหนึ่งเดินเซลฟี่ไปเรื่อยๆ จนสะดุดกอหญ้าล้ม ผลคือขาหัก 2 ข้างครับ ง่ายมั้ยครับ ซึ่งถ้าก้มดูทางบ้าง เหตุการณ์แบบนี้จะไม่เกิดขึ้นเลย

“แต่สำหรับการเดินป่าที่อันตรายที่สุด ผมคิดว่าเป็นพวกน้ำตกนะครับ เพราะมันจะลื่นจากตะไคร่ รับรองว่ารองเท้าซื้อมาแพงแค่ไหน พอเจอตะไคร่เมืองไทยเข้าไปเสร็จหมดครับ แต่ผมก็จะมีเทคนิคบอกลูกทัวร์เสมอนะครับว่าเวลาเดินให้เดินย่อตัวลงแบบนั่งยองๆ เพราะเวลาลื่นจะได้ไม่เจ็บมากครับ และสำหรับมือใหม่ ก็จะแนะนำให้ไปที่ง่ายๆ อย่างเดินแค่ 1 – 2 กิโลก่อนครับ เพราะถ้าให้เขาเดินหนักๆ แต่แรกเลย อาจทำให้ท้อหรือถอดใจจนไม่สนุกไปเลย สู้เราเอาเป็นแบบให้เขาเดินไม่ยาก แต่กลับไปให้คิดถึงดีกว่าครับ”

ถึงแม้จะเดินเทรคกิ้งทุกสัปดาห์ มีไปสถานที่ที่เคยไปมาแล้วหลายครั้ง แต่เจี๊ยบบอกว่าทุกครั้งที่ไป ประสบการณ์ระหว่างทางและผลลัพธ์ที่เจอมันไม่เคยเหมือนกันเลย

“แน่นอนครับว่าถึงจะไปที่เดิม แต่ถ้าเราไปคนละฤดูก็จะไม่เหมือนกันครับ บางครั้งไปฤดูเดียวกันยังไม่เหมือนกันเลย เพราะธรรมชาติเปลี่ยนแปลงตลอด แล้วเราใช้วิธีเดินไป ไม่ใช่ขับรถ ผมว่ามันท้าทายตัวเองนะครับ เพราะการเดินมันต้องใช้หยาดเหงื่อแรงกายเข้าแลก แต่เมื่อเทียบกับผลลัพธ์แล้ว คุ้มมากครับ”

เดินป่าไปด้วยกันจนแก่

“เราเปิดสถานที่ท่องเที่ยวใหม่ๆ หลายที่แล้วเหมือนกันครับ อย่างเขาหนามที่ปากช่อง ตอนนี้ก็เป็นอันซีนไทยแลนด์ไปแล้ว สวยเหมือนผาเงินที่วังเวียงเลยครับ

"อีกที่หนึ่งที่ผมกำลังชวนเพื่อนๆ ไปเที่ยวอยู่คือ ผาสามเกลอ อำเภอครบุรี ซึ่งอยู่ที่โคราชนี่เองครับ ที่นี่สวยมาก โดยเฉพาะตอนพระอาทิตย์ตก เราจะเห็นเทือกเขา 3 ลูกเรียงยาวเล่นกับแสงขอบฟ้าเลยครับ และวิธีไปก็ไม่ยากด้วย เพราะเราหาเส้นทางที่สามารถขับรถขึ้นไปจอดแล้วเดินต่อไปแค่ 100 เมตรได้แล้วครับ แต่กำลังคุยกับ อบต. ว่าในอนาคตให้ใช้รถอีแต๋นชาวบ้านรับส่งแทนการขับรถขึ้นไปดีมั้ย เพราะจะได้ให้นักท่องเที่ยวสัมผัสวิถีชีวิตของชาวบ้านพร้อมกับเปิดประสบการณ์ใหม่ๆ ไปในตัวด้วยครับ อีกอย่างคือชาวบ้านจะได้มีอาชีพเสริมกันครับ ส่วนปัจจัยในการเปิดแหล่งท่องเที่ยวใหม่แต่ละที่สำหรับผมคือต้องมี 3 อย่างครับ ความสวยงาม ระยะทาง และความปลอดภัยจากสัตว์ป่าที่ไม่เป็นอันตราย”

ยิ่งคุยกันเรายิ่งอยากรู้ว่า นอกจากพาคนไปเที่ยวและเปิดสถานที่ท่องเที่ยวใหม่ๆ แล้ว เป้าหมายส่วนตัวสูงสุดของเจี๊ยบคืออะไร

“ก่อนอื่นเลยต้องขอขอบคุณป๋าคมรัตน์ตรงนี้อีกครั้งครับที่ช่วยให้ผมตามหาความฝันตัวเองจนเจอ และร้าน PATHWILD ที่สนับสนุนกิจกรรมผมมาตลอด ส่วนตัวผม ผมปฏิญาณตัวเองไว้แล้วครับว่าจะเดินป่าไปจนแก่ เพราะยิ่งเดินก็ยิ่งมีประสบการณ์ และยังมีที่ที่อยากไปในต่างประเทศหลายที่เหมือนกันครับ อย่างตอนนี้ก็เป็นทะเลสาบไบคาลที่รัสเซีย กับเอเวอเรสต์ครับที่อยากไปมาก

"แต่ต้องขอเก็บเงินก่อน เพราะแค่เอเวอเรสต์ก็มีต้องมี 3 ล้านแล้วครับ ฮ่าๆ”