บันทึกการเดินทางของจิตรกร

 

ข้าพเจ้าเรียนรู้การเขียนสีน้ำ

บนกระดาษเยื่อไผ่จากลำปาง

ขณะเบื้องหน้าขุนเขาเมืองซาปาทมื่นรอ

 

ชิ้นที่หนึ่ง

 

เหนือระเบียงร้านค้าในหุบเขาหมู่บ้านซินจ่าย

หมู่บ้านชาวเขาเผ่าม้งอันพิสุทธิ์

จิตรกรมองทิวขุนเขาซับซ้อนเบื้องหน้า

ทิวท้องนาขั้นบันไดไต่ตามทอดยาวลดหลั่น

เขาจรดพู่กันจุ่มน้ำ แตะสีปาดป้ายท้องฟ้าและสายหมอกอย่างย่ามใจ

ปรากฏเกล็ดประกายจากผิวหยาบของกระดาษสา

จากแรกกระทบการปาดและใจที่ลำพอง

ดั่งกระดาษมิยอมรับรอยทีแปรงและการสำแดงสีสัน

จิตรกรจุ่มน้ำอัดสีเพิ่มดั่งการควบคุมม้าพยศ

เมื่อปาดป้ายอย่างย่ามใจเต็มพื้นภาพ

ฉับพลันกระดาษสาก็ดูดกลืนสีสันให้ซีดหายไป

อย่างลำพองและประกาศชัยชนะ

 

ชิ้นที่สอง

 

หมู่บ้านไม้หลังคาสังกะสี

เปอร์ฯถนนทอดยาวลงไปเบื้องล่าง

ไกลออกไปแนวไม้และขุนเขาซับซ้อน

เบื้องหน้ากระดาษ

เขาจับจังหวะรูปทรงง่ายๆของบ้านเรือน

ป้ายลงด้วยพู่กันขนาดกลางช้าๆ แผ่วเบา

หล่อเลี้ยงสีและน้ำให้ซึมซาบลงบนผิวกระดาษ

บางจังหวะกระดาษเพลินสัมผัสก็กระชากพู่กัน

ให้ปรากฏเกล็ดขาว บนพื้นผิวหลังคาสังกะสีและแผ่นไม้

กดรอยทีแปรงสากๆ เป็นพื้นดิน โขดหินและถนน

จึงใช้น้ำชุ่มสร้างความชื้นให้กระดาษอุ่นเย็น

หว่านสีของขุนเขา พรรณไม้ลงไปให้ซึมซับเข้าหากัน

พลางสอดแทรกสีแสงและสายหมอกลงเติม

จากนั้นแตะสีระบายต้นไม้โบราณแห่งซาปา

ป้ายปาดให้ความลำพองแห่งกระดาษและตัวเอง

ไปปรากฏอยู่บนผิวไม้อันเก่าคร่ำที่อ่อนน้อมนั้น

 

ชิ้นที่สามและสี่

 

จิตรกรสาวน้อย

เธอจับพู่กัน มองมาอย่างไม่แนใจ

ยิ้มอย่างอายๆ

จึงแตะสีเขียนรูปบ้านหลายหลัง

ถัดไปเขียนขุนเขาคู่ และข้างหน้าเป็นถนน

เหมือนไร้ผลกระทบจากกระดาษสา

เธอจึงแตะสี จุ่มน้ำระบายสีของบ้าน เส้นของถนน

มือเธอกดแต้มสีลงไปอย่างบรรจง

และไร้ปฏิกิริยาใดจากกระดาษสาเยื่อไผ่จากลำปาง

,,,,,,,,

เธอมองมาอีกครั้ง จิตรกรพยักหน้า

เธอจุ่มสี Sennelier แตะน้ำแล้ววาดภาพ

รูปนาขั้นบันไดเรียงเป็นชั้นๆ ในขุนเขาคู่

มีสายน้ำไหลผ่านด้านล่าง

เธอผสมสีเขียวสดใสที่สุดในจานสี

ระบายลงไปอย่างเพลิดเพลิน

และมีชีวิตชีวา

ดั่งกระดาษสาเยื่อไผ่แห่งลำปาง

รับรู้สายโลหิตพิสุทธิ์แห่งเมืองซาปา

 

ชิ้นที่ห้า

เธอเพลิดเพลินกับบ้านเก่า ท้องนาขั้นบันได

จึงวาดกลีบดอกไม้สี่กลีบ

ประดับบนก้านกิ่งใบไม้สองใบ

ด้วยความคุ้นชินกับกระดาษสาและสีน้ำ

เธอมองมาแล้วยิ้มให้จิตรกร

พลางวางพู่กันลงยิ้มอย่างอิ่มอก อิ่มใจ

และจากไปร่วมกลุ่มเพื่อนของเธอ

 

ชื่นที่หก

เขายินเสียงสายลม สัมผัสให้ผิวหน้าผะผ่าว

เหมือนทุกสรรพสีซึมซับเข้าไปในตัวตน

ที่เปิดโปร่งรับวิถี รอยยิ้ม และจิตรกรสาวน้อย

เขาจับพู่กันแตะน้ำจุ่มสีพร้อมกันหลายสี

ปาดป้ายลงบนกระดาษสาด้วยสัมผัสแผ่วเบาแต่หนักแน่น

กระดาษสาซึมซับสีและน้ำดั่งร่วมกันร่ายรำ

ภาพทิวทัศน์แห่งเมืองซาปา ปรากฏจากไกลมาจนระยะใกล้

บนกระดาษสาเยื่อไผ่ แห่งเมืองลำปาง

ในสีสันรูปรอยแห่งวิถีท่ามหุบเขาห่างไกล

การเดินทางไกลแท้แล้วคือการเดินเข้าไปในตัวตน...ฯ

 

ชูเกียรติ สุทิน