ตามหาหอยที่เวียดนาม (2)

......................

 เครื่องแตะพื้นรันเวย์แล้ว ผมเองต้องรีบเปลี่ยนเครื่องต่อไปเมืองญาจาง (NhaTrang) ขั้นตอนการผ่านการตรวจคนเข้าเมืองง่ายดายมาก ไม่ต้องกรอกอะไรเลย เพียงยื่นหนังสือเดินทางก็เสร็จในสามสี่นาที

ผมรีบเช็คและรับกระเป๋า แล้วเดินเบี่ยงไปอาคารภายในประเทศ เพื่อเช็คอินอีกครั้ง นั่งรอไฟลท์ที่ดีเลย์อีกสามครั้ง พอตกเย็นผมก็มายืนอึ้ง ๆ ที่สนามบิน “ญาจาง คามราน” อากาศกำลังเย็นสบายในช่วงก่อนหน้าฝน

ผมรีบจับรถ ออกจากสนามบินในทันที กว่าหนึ่งชั่วโมงที่รถแล่น เลาะผ่านทะเลจีนใต้ของญาจาง ที่มีแต่เนินทรายสีขาวสะอาด ถ้าจะแยกคงแยกได้หลายสิบเฉดสี มองเห็นการพัฒนาอสังหาฯ ที่ต่างชาติมาลงทุนอย่างมหาศาล

ราคาค่าแท็กซี่รวมถึงการบริการของประเทศนี้ ประเทศไทยยังตามหลังหลายสิบก้าวครับ รถสะอาดมาก แอร์เย็น อากาศภายในไม่มีกลิ่นอะไรเลย และเบ็ดเสร็จราคาค่าโดยสารกว่าหนึ่งชั่วโมงรวมแล้วไม่ถึงหกร้อยบาทไทย!

ดร.เหงียน โก ทัค หรือลุงทัค เพื่อนเก่าแก่ของครอบครัวผม ยืนรอผมหน้าสำนักงานเล็ก ๆ น่ารักของแก หลังพาผมไปฝากกระเป๋าที่โรงแรมเล็ก ๆ ในเมืองญาจาง และเจรจาเรื่องผมไม่ยอมให้ยึดหนังสือเดินทางไว้กับเจ้าของโรงแรมแล้ว

ลุงก็พาผมไปนั่งทานอาหารเย็นของลูกสาวคนโตของลุง เต็มไปด้วยนักท่องเที่ยว รัสเซียและจีนแดงหลายพันคนในแต่ละมุมแถบริมทะเลในช่วงกลางคืน!

ท้องทะเลที่นี่อุดมสมบูรณ์มาก มีแนวชายฝั่งที่ทอดตัวเหนือจรดใต้ติดทะเลจีนใต้ยาวกว่า 3,260 กิโลเมตร! หอยจากทะเลของที่นี่จึงหลากหลายมาก บางชนิดผมเองก็ไม่กล้ากินเช่น หอยสังข์แตร Charonia tritonis(Triton’s Trumpet) ซึ่งคนโบราณในแถบมหาสมุทรแปซิฟิคกินกันเป็นอาหาร และใช้เป็น “แตรสังข์” แต่ในทะเลไทยมีน้อยมาก

และติดอยู่ในอนุสัญญาCITES

ผมจึงได้แต่มองพวกที่เค้าเก็บไว้ในตู้เป็น ๆ และสั่งหอยแครง หอยเชลล์ มากินแทน หอยทะเลที่นี่หลากหลายตามภูมิศาสตร์ใต้น้ำ คือมีทั้งเนินทราย แนวปะการังน้ำตื้นชายฝั่งที่ใหญ่มาก กองหินใต้น้ำ จนลงไปสู่ระดับก้นทะเล ที่มีความลึกหลายร้อยเมตร

หอยที่นิยมกินกันมาก จำพวกหอยหวาน มีหลากหลายชนิด (หอยตุ๊กแกหรือหอยหมาก) หอยเชลล์ หอยสังข์ทะนาน หอยตาวัว หอยสังข์แตร หอยทราย หอยมะเฟือง หอยเดือน หอยมือนางเล็ก หอยตีนช้าง หอยแครงแทบทุกชนิด แม้กระทั่งหอยที่เล็กเท่าปลายนิ้วอย่างหอยทับทิม! ก็นิยมกินกัน

คืนนั้นหลังจากนั่งมองทัวร์จีน สั่งอาหารทะเลกินกันอย่างบ้าคลั่งและสนุกสนาน แล้ว ลุงทัคก็พาผมไปนั่งเงียบ ๆ มืด ๆ ที่ร้านกาแฟและในโรงแรมเล็ก ๆ อีกซีกของหาดที่ลุงกำลังสร้างต่อเติมอยู่

คนเวียดนิยมดื่มกาแฟมานานแล้ว ตั้งแต่ยุคตกเป็นอาณานิคมฝรั่งเศส ร้านกาแฟที่นี่จึงใหญ่โตมาก

หลายปีก่อนลุงทัคเปิดร้านกาแฟที่นี่ และเปิดเป็นร้านแรก ตอนนี้ตลอดหาดทรายมีร้านกาแฟใหญ่โตกว่าสิบร้าน คนแน่นทุกร้าน

กาแฟเวียดเหล่านี้ปลูกบนสันเขาสูงบนดินภูเขาไฟโบราณ ซึ่งโด่งดังมาก ลุงทัคสั่งกาแฟดริปค่อยๆ หยดติ๋ง ๆ คุยรอไป พอได้ที่ก็ใส่นมข้นหวานแล้วคน รสหวานข้น ๆ ข่มรสขมเข้ม ๆ ทุบน้ำแข็งให้แตกใส่ลงไป พอไหลลงคอแล้ว ผมเหมือนเมาและดิ่งลงสู่ห้วงของความหอมหวานเข้มข้น อร่อยสุดที่เคยดื่มมา รสและกลิ่นมันปะทะถาโถมรวมกัน หอมอวลหมุนวนอยู่ในปากในคอ

คืนนั้นผมกลับไปหลับเป็นตาย สุขในความขมปนหวานของกาแฟดริปแก้วนั้น