ม้าไม้

๏  ม้าไม้  ๏

 

๏ ฉันควบม้า มุ่งข้ามทุ่งฝัน

ผ่านวันแดดร้อน คืนเหน็บหนาว

ดื่มน้ำค้างฟ้า น้ำตาเดือนดาว

ร้อยข้าวกลืนกินกลายเป็นกาลเวลา

 

จุดไฟ ใส่โคมของชีวิต

โชติช่วงเพียงนิด มหาศาลค่า

หวัง พลัง อันเป็นศรัทธา

นำฝันแรงกล้าฝ่าความจริง

 

ทะเยอทะยานบนอานม้า

ควบเหาะเกาะบ่าอาชานิ่ง

ผ่านขุนเขาแมกไม้ไม่ประวิง

คนวิ่งม้าวิ่ง คนพักม้าพัก

 

๏ พอหยุดม้า พบว่า เป็นม้าไม้

ภาระใหญ่ บนหลังมันนั้นหน่วงหนัก

ม้าแบกฉัน ฉันแบกฝันอันรัก

มาได้ไกลนักสักครึ่งชีวา

 

ฉันทอดกายลงนอนกลางทุ่ง

ม้าไม้ไม่มุ่ง ไปกินหญ้า

ม้าไม่แบกฝัน พันธนา อัตตา

เพราะฉันปลดจากหลังม้า มาพร้อมกัน!

 

วันฟ้าใหม่ เทพจันทร์