กล้าทะยานไปกับนักบินเวคบอร์ด

หากกล่าวว่า “ครอบครัว” เป็นพื้นฐานของความสำเร็จก็คงไม่ผิดนัก เพราะบุคคลที่ Alive Now มาพูดคุยในครั้งนี้ เป็นอีกคนหนึ่งที่ความสำเร็จในวันนี้มีจุดเริ่มต้นมาจากครอบครัว เขาคนนั้นก็คือ เอ - ทัศไนย เกื้อกูลรัฐ นักกีฬาเหรียญทองกีฬาเวคบอร์ดทีมชาติไทย

เริ่มจากครอบครัว สานต่อด้วยตนเอง

ทัศไนยเล่าให้ฟังด้วยรอยยิ้มว่า ตัวเขาได้สัมผัสกับกีฬาเวคบอร์ดเพราะพ่อแม่พาไปเล่น ซึ่งช่วยปลูกฝังความรักการเล่นกีฬาและทักษะที่มีประโยชน์แก่เขาในอนาคต

"ตอนเด็กๆ ประมาณ 9 ขวบ พ่อแม่พาไปเล่นครับ ก็เริ่มจากตรงนั้นมาเรื่อยๆ ตอนเด็กๆ สมัยนั้นของผมเหมือนเป็นกิจกรรมออกกำลังกายที่สนุกสนาน เราใช้เวลาเสาร์ อาทิตย์ วันหยุด ก็เริ่มจากตรงนั้นครับ ตอนแรกก็เล่นเฉยๆ จนพัฒนาการไปเรื่อยๆ ตามขั้นตอนครับ"

ทัศไนยเล่าว่าเขาไปเล่นตั้งแต่ยุคเริ่มต้นของกีฬาซึ่งเมื่อ 10 กว่าปีที่แล้วยังเป็นที่รู้จักในกลุ่มคนจำกัด ไม่มีสถาบันใดรองรับ จนถึงวันนี้ กีฬาเวคบอร์ดอยู่ในความดูแลของสมาคมกีฬาเอ็กซ์ตรีมแห่งประเทศไทยเรียบร้อยแล้ว

เพราะในตอนนั้นยังไม่มีสมาคมในประเทศไทยรองรับ ทำให้ในช่วงเวลาที่กำลังเลือกเรียนในมหาวิทยาลัย ทัศไนยจึงใช้ทักษะทางกีฬาอีกประเภทหนึ่ง เข้าศึกษาในสาขาวิชาวิทยาศาสตร์การกีฬา มหาวิทยาลัยศิลปากร ซึ่งเป็นจุดเริ่มต้นที่ช่วยเติมเต็มประสิทธิภาพทางด้านกีฬาของเขาให้มากยิ่งขึ้น

"ตอนนั้นกีฬาเวคบอร์ดยังไม่ได้มีสมาคมในประเทศไทยรองรับ พอดีผมเรียนโรงเรียนประจำ แล้วก็เล่นรักบี้ด้วย ผมก็ใช้รักบี้เข้าไปสมัครที่มหาวิทยาลัยศิลปากร สาขาวิทยาศาสตร์การกีฬาเพิ่งเปิดได้ปีที่ 2 ตอนนั้นเขากำลังทำทีมรักบี้ด้วย ผมเลยได้เรียนที่นี่ พอเข้าไปเรียนผมก็เล่นรักบี้เป็นกหลั แต่ระหว่างนั้นก็เล่นเวคบอร์ดไปด้วยนะครับ ควบคู่กัน มันเป็นช่วงเวลาที่เหมือนผมกำลังก้าวเข้าไปเป็นนักกีฬาอาชีพเต็มตัวแล้ว"

วิทยาศาสตร์การกีฬากับนักกีฬาเหรียญทอง

ทัศไนยประยุกต์ความรู้ที่ได้จากการเรียนในสาขาวิทยาศาสตร์การกีฬาเข้ากับการใช้ชีวิตทุกอย่าง ไม่เพียงเพื่อประโยชน์ทางกาย แต่ยังหมายถึงจิตใจด้วย

"ตอนผมเรียน ต้องบอกว่าเอามาใช้ได้ทุกอย่างเลย วิธีการดูแลตัวเองมีอะไรบ้าง วิธีรับประทานอาหาร วิธีการยืดเหยียด กีฬาเวคบอร์ดเป็นกีฬาที่ใช้แกนร่างกายสูง เพราะว่ากีฬาเวคบอร์ดมันเกิดจากการดึงด้านบน แกนร่างกายตรงกลางก็ต้องเกร็งตัวเพื่อนำพาบอร์ดไปด้วย และแน่นอนมันมีการเคลื่อนไหวในแต่ละมุมเยอะ ใช้กล้ามเนื้อส่วนแทบทุกส่วนเลย อีกเรื่องหนึ่งก็คือเรื่องของจิตใจ กีฬาเวคบอร์ดเป็นหนึ่งในกีฬาเอ็กซ์ตรีม เป็นกีฬาผาดโผน ต้องมีการเตรียมใจที่ดี"

ทัศไนยเสริมต่อว่า สำหรับเขานั้น ข้อดีที่สุดของการได้เรียนวิทยาศาสตร์การกีฬาคือการฝึกฝนด้านจิตวิทยาไปด้วย

"การฝึกจิตวิทยาทางการกีฬาไม่ใช่อยู่ๆ ดีดนิ้วแล้วมาได้เลยนะครับ ต้องใช้การฝึก ซึ่งมีวิธีการฝึกหลายแบบ ขึ้นอยู่กับว่าเราจะเหมาะกับแบบไหน ส่วนตัวผมฝึกโดยวิธีการกำหนดลมหายใจ เพื่อให้ร่างกายผ่อนคลายและมีสมาธิ หลังจากนั้นเข้าสู่การฝึกเสมือนจริง จินตนาการถึงการแข่ง จินตนาการทุกอย่าง พอมีสมาธิแล้วเราก็จะรู้ว่าควรจะโฟกัสไปยังสิ่งที่ควรจะทำอย่างไร เสียงในการแข่งเป็นแบบไหน บางทีเอาเสียงมาเปิดประกอบด้วยก็ดี จากนั้นเราก็วางแผนการแข่ง ทำให้เหมือนแข่งเลย พูดง่ายๆ คือฝึกการแข่งในใจทุกวัน ทำมันให้ดีขึ้นไปเรื่อยๆ อย่างในตอนที่ผมบาดเจ็บจากการแข่งขัน และต้องไปแข่งอีกรายการหนึ่งไม่มีใครคาดหวังกับผมเลย หลังผมพิงฝา แล้วผมก็ใช้วิธีฝึกในหัวแบบนี้ จนเมื่อถึงเวลาจริงผมก็ทำได้ วันแรกได้ วันที่สองได้ กำลังใจเริ่มมา ตอนนั้นสิ่งเดียวที่ผมตอบกับตัวเองก็คือ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นมีแต่ดีกับดี"

ยิ่ง “กลัว” ยิ่งต้อง “พัฒนา”

การเล่นกีฬากลางแจ้งที่ท้าทายขีดจำกัดของแต่ละคน ส่วนใหญ่มักถูกกลบด้วยความกลัว หรือแม้กระทั่งทดลองเล่นไปแล้ว หากความกลัวมีมากกว่าความกล้า ทุกอย่างก็จบ เมื่อถามเรื่องความกลัว ทัศไนยยิ้มก่อนบอกด้วยสีหน้ามุ่งมั่นและแน่วแน่ให้ฟังว่า

"ทุกวันนี้ยังกลัวอยู่เลยครับ กลัวในที่นี้คือ ผมเคยเจ็บมา บางอย่างที่มันเสี่ยงก็จะต้องลดลง แต่แน่นอนผมเชื่อว่าถ้าไม่มีความกลัวก็จะไม่มีวิชาที่ดี เพราะเวลาที่กลัว มนุษย์จะต้องค้นหาวิธีที่ทำให้ไปถึงจุดหมายโดยเสี่ยงต่อการพลาดพลั้งน้อยที่สุด แต่ไม่ใช่ว่ากลัวจนไม่กล้าทำอะไรเลย กลัวจนไม่มีเหตุผล มันก็จะทำให้ตัวเองไม่ได้พัฒนา ฉะนั้น ยิ่งเรายิ่งกลัว เรายิ่งต้องค้นคว้าหาวิธีไปถึงจุดหมายให้ได้ "

จากเด็กชายในวันนั้นที่เริ่มเล่นเวคบอร์ด ทัศไนยในวันนี้ กับอายุเลข 3 ที่ผ่านทั้งอุปสรรค ต้องก้าวข้ามความเจ็บปวด จนทะยานสู่ความภาคภูมิใจในชีวิตของเขาและครอบครัว ปัจจุบันทัศไนยนักกีฬาทีมชาติไทยดีกรีเหรียญทองกีฬาเวคบอร์ดคนนี้ ลอยตัวเหนือผิวน้ำไปสู่ท้องฟ้าที่กว้างใหญ่ด้วยอาชีพนักบิน  โดยยังมีกีฬาเป็นงานอดิเรกที่เขาบอกว่า ไม่คิดที่จะทิ้งไปไหนอย่างแน่นอน

มีหลายจังหวะระหว่างสนทนาที่ทัศไนยบอกออกมาเป็นคำพูดไม่ได้ แต่ก่อนจากกันเขากล่าวกับ Alive Now ด้วยเสียงดีใจเหมือนเด็ก ว่าเขามีทุกวันนี้ได้เพราะความพยายามและความตั้งใจ

"สมมติความสำเร็จ คือหนึ่งร้อย คุณก็ต้องใช้เวลากับมัน ถ้าถอดใจและไม่คิดจะทำ คุณก็ไม่ได้นับหนึ่งเสียที"