เรื่องปากเรื่องท้อง

หลายอาทิตย์ก่อน ไปเมืองเพชรบุรี ก็เห็นคนประกอบกิจการร้านค้าหน้าใส ร้านรวงมีคนเข้าไปจับจ่ายซื้อของหนาตา

ส่วนเดือนก่อน ไปเมืองเหนือมา ผู้คนก็ก้มหน้าก้มตาประกอบสัมมาชีพ ทำมาหากินกันตามวิถี

ผมเรียกว่า “วิถีไทย” สมดังว่า เมืองไทยนี้ในน้ำมีปลา ในนามีข้าว ไม่เคยจะอดอยากปากแห้ง

ชาวบ้านประกอบอาชีพหาเลี้ยงตัว มีกินมีใช้ พออยู่ตามประสา พวกเขาไม่รู้หรอก จีดีพีคืออะไร พวกเขาไม่เคยเรียกหาประชาธิปไตย ไม่เคยเรียกหาการเลือกตั้ง เพราะมันไม่เคยเปลี่ยนแปลงชะตากรรมของพวกเขาอย่างแท้จริง

การเลือกตั้ง เป็นเรื่องของคนกลุ่มเดียว ที่คิดว่า มันเป็นยาหม้อใหญ่ จะเปลี่ยนแปลงชีวิตพวกเขาได้ เพราะเชื่อว่า การเลือกตั้งจะนำมาซึ่งอภิสิทธิ์ชน และผลประโยชน์ส่วนตน

ผมลองนั่งคุยกับผู้บริหารระดับสูงขององค์กรปราบปรามคอร์รัปชัน เขาบอกว่า เมื่อไล่ย้อนกลับไปตรวจสอบเรื่องโกง ปรากฏว่า มันล้วนมาจากนักการเมือง เรื่องจำนำข้าว เรื่องสนามฟุตซอล เรื่องกองทุนพัฒนาการศึกษา เรื่องปัญหาการออกเอกสารสิทธิที่ดิน เรื่องจิปาถะ มันล้วนหมักหมมมาจากรัฐบาล ผู้คาบคัมภีร์ประชาธิปไตย

เรื่องจำนำข้าว ชาวนาได้อะไร เมื่อหักลบคูณหารต้นทุนทำนากับราคาจำนำ 15,000 บาท เพราะทุกวันนี้ ไม่มีโครงการจำนำข้าว ส่วนต่างต้นทุนกับกำไรมันเท่าๆ กัน

เรื่องสนามฟุตซอล ตอนนี้เป็นปลักควาย เป็นเศษปูนกลางป่า ชาวบ้านเขาได้อะไร

ดังนั้น ปัญหาปากท้องมันจึงเป็นเรื่องของการพึ่งตนเอง อย่างอมืองอเท้ารอเศษเนื้อข้างเขียง จากพวกนักการเมืองเลย