ตามดูลู่ทางการค้าในอุตสาหกรรมผลิตล้อยางของอินเดีย (1)

ตามดูลู่ทางการค้าในอุตสาหกรรมผลิตล้อยางของอินเดีย (1)

เมื่อระหว่างวันที่ 12-16 กันยายน 2559 ดิฉันได้มีโอกาสเข้าร่วมโครงการ Road Show นำผู้ประกอบการด้านยางพาราไทย

สำรวจตลาดและพบกับผู้ประกอบการอุตสาหกรรมยานยนต์และผลิตล้อยางในเขตระเบียงเศรษฐกิจเมืองเจนไน-เมืองบังคาลอร์ ซึ่งจัดโดยสถานกงสุลใหญ่ ณ เมืองเจนไน

โครงการดังกล่าวมีวัตถุประสงค์เพื่อที่จะส่งเสริมให้ผู้ประกอบการไทยได้มาสำรวจตลาดและพบผู้ประกอบการผลิตล้อยางและชิ้นส่วนยานยนต์ของอินเดีย และรับทราบความต้องการของผู้ผลิตที่นี่ เผื่อในโอกาสข้างหน้า จะได้มีการติดต่อซื้อขายเป็นลูกค้าและผู้ขายระหว่างกันได้ในอนาคต

นอกจากนี้ ยังมีกำหนดการให้ผู้เข้าร่วมโครงการจากภาครัฐซึ่งได้แก่ ดร. วีระพงศ์ ไชยเพิ่ม ผู้ว่าการการนิคมอุตสาหรรมแห่งประเทศไทย และคณะจาก กนอ.พร้อมด้วย ดร.บงกช อนุโรจน์ ผู้อำนวยการสำนักการตลาดเพื่อการลงทุน จาก BOI ได้นำทีมจากกรุงเทพฯ และเมืองมุมไบ มาบรรยายให้ผู้ประกอบการในวงการอุตสาหกรรมยางพาราและล้อยางของอินเดียได้รับทราบเกี่ยวกับโครงการ Rubber Cities ของไทย การพัฒนาโครงสร้างพื้นฐานและสิทธิประโยชน์ต่างๆ สำหรับนักลงทุนในเขตเศรษฐกิจพิเศษ

ซึ่งนับว่าเป็นประโยชน์อย่างมากกับทั้งฝ่ายไทยที่จะได้ประชาสัมพันธ์ข้อมูลดีๆ แก่นักลงทุนแดนภารตะ และทั้งฝ่ายอินเดีย ที่จะได้เห็นลู่ทางการค้าการลงทุนในไทย พร้อมได้รู้จักหน่วยงานที่เกี่ยวข้องของไทยด้านการค้าการลงทุน พร้อมทั้งได้พบผู้ประกอบการในอุตสาหกรรมยางพาราและผลิตยางของไทยแบบตัวเป็นๆ ซึ่งมากันหลายบริษัท เช่น บริษัท Thai Hua Rubber บริษัท Teck Bee Hang บริษัท Otani Radial และบริษัท Pacific Rubber Works

ทางสถานกงสุลใหญ่ฯ ได้จัดให้พวกเราที่เข้าร่วมโครงการ Road Show ในครั้งนี้ ได้ไปพบกับผู้ประกอบการและศึกษาดูงาน ที่โรงงานผลิตยางของบริษัท Apollo Tyre ไปพบหารือกับผู้บริหารของบริษัท MRF และไปพบกับสมาคมผู้ผลิตชิ้นส่วนยานยนต์ของอินเดีย หรือ Automotive Component Manufacturers Association of India (ACMA)

จากการไปเยี่ยมชมและศึกษาดูงาน ได้รับทราบข้อมูลและลู่ทางการค้าการลงทุน ที่ขอเก็บมาฝากท่านผู้อ่านเป็นประเด็นๆ ดังนี้

เรื่องแรก คงจะเป็นเรื่องภาพรวมตลาดอุตสาหกรรมยานยนต์และอุตสาหกรรมล้อยางของอินเดียก่อน

ทราบว่า อุตสาหกรรมยานยนต์ของอินเดียได้ฟื้นตัวขึ้นหลังจากก่อนหน้าไม่ค่อยโตมา 2-3 ปี โดยในปี 2558 ที่ผ่านมา มีอัตราการเติบโตด้านการผลิตอยู่ที่ร้อยละ 8 มีการลงทุนทางตรงจากต่างประเทศเพิ่มขึ้นถึงร้อยละ 69 จาก 1,517 ล้าน USD ในปี 2556-2557 เป็น 2,570 ล้าน USD ในปี 2557-2558

โดยการผลิตยานยนต์ประเภท passenger cars ได้เพิ่มขึ้นร้อยละ 4.3 ยานยนต์ประเภท utility vehicles เพิ่มขึ้นร้อยละ 10.7 ขณะที่รถประเภท vans เพิ่มขึ้นร้อยละ 11.5 แต่ยานยนต์ประเภท commercial vehicles ผลิตลดลงร้อยละ 0.3 ยานยนต์ประเภท 2 ล้อและ 3 ล้อ เพิ่มขึ้นร้อยละ 9.8

การเติบโตดังกล่าวส่งผลให้อุตสาหกรรมชิ้นส่วนยานยนต์ของอินเดีย ซึ่งมีมูลค่าประมาณ 38.5 พันล้าน USD หรือมีขนาดใหญ่ถึงกว่าร้อยละ 40 ของภาคการผลิตทั้งหมดของอินเดีย เติบโตตามไปด้วยถึงร้อยละ 11 และมีการส่งออกเมื่อปี 2557-2558 สูงขึ้นถึงร้อยละ 29 โดยมีมูลค่า 11.2 พันล้าน USD

ประเทศที่อินเดียส่งออกชิ้นส่วนยานยนต์ไปมากที่สุด ได้แก่ สหรัฐ เยอรมนี ตุรกี สหราชอาณาจักร อิตาลี ไทย บราซิล จีน สหรัฐอาหรับเอมิเรตส์ และฝรั่งเศส นอกจากนี้ ยังนำเข้าชิ้นส่วนบางประเภทจากต่างประเทศ รวมทั้งไทยด้วย โดยมีมูลค่าการนำเข้าจากต่างประเทศรวมประมาณ 13.58 พันล้าน USD

สำหรับอุตสาหกรรมล้อยางของอินเดียนั้น เป็นอุตสาหกรรมที่มีขนาดใหญ่ มูลค่ารวม ปี 2558-2559 ประมาณ 8.5 พันล้าน USD และมีมูลค่าการส่งออกประมาณ 1.7 พันล้าน USD

อุตสาหกรรมล้อยางของอินเดียจำกัดวงอยู่ที่มีผู้เล่นรวมประมาณ 43 บริษัท ผู้เล่นรายใหญ่ 10 บริษัท Top Ten ได้แก่บริษัท MRF บริษัท Apollo Tyres บริษัท JK Tyre & Industries บริษัท CEAT บริษัท Balkrishna Industries บริษัท TVS Srichakra บริษัท Good Year บริษัท Falcon Tyres บริษัท Govind Rubber และบริษัท PTL Enterprise ถือสัดส่วนการผลิตล้อยางมากกว่าร้อยละ 95

ต้นทุนการผลิตในอุตสาหกรรมล้อยางของอินเดียมีสัดส่วนของการซื้อวัตถุดิบซึ่งเป็นยาง โดยเฉพาะยางแผ่นรมควัน (natural rubber smoked sheets) และยาง TSNR หรือยางแท่ง กว่าร้อยละ 55

โดยส่วนใหญ่อุปสงค์ของล้อยางในอินเดียจะมาจากความต้องการในการเปลี่ยนล้อยางซึ่งเท่ากับประมาณร้อยละ 55 ของอุปสงค์ทั้งหมด ขณะที่อีกประมาณร้อยละ 30 มาจากความต้องการจากโรงงานของผู้ประกอบการประเภท OEM ส่วนที่เหลือประมาณร้อยละ 25 นั้นเป็นการส่งออก

อย่างไรก็ตาม ปัญหาสำคัญที่บริษัทผู้ผลิตยางล้อประสบปัญหาในปัจจุบัน คือ ปัญหาเรื่องราคาและต้นทุน เนื่องจากในตลาดการเปลี่ยนยางและในวงการผู้ประกอบการประเภท OEM นั้น มีพลังในการต่อรองเรื่องราคาค่อนข้างสูง ทั้งนี้ ในส่วนของเรื่องต้นทุนนั้น ก็คงต้องขึ้นกับการพัฒนาประสิทธิภาพการผลิตให้เพิ่มสูงขึ้น รวมทั้งการเจรจาต่อรองกับ suppliers ยาง และ carbon black ให้ถูกลง นอกจากนี้ ผู้ผลิตยางในอินเดียยังต้องเผชิญกับปัญหายางนำเข้าที่ราคาถูกจากจีนด้วย

ในส่วนของการผลิตยางล้อในอินเดียนั้น ส่วนใหญ่ใช้วัตถุดิบยางพาราจากในประเทศเป็นหลัก โดยใช้ยางธรรมชาติกว่าร้อยละ 80 ส่วนยางสังเคราะห์นั้นใช้น้อยกว่ามาก คือประมาณร้อยละ 20

โดยยางธรรมชาตินั้น ส่วนใหญ่นิยมใช้ยางแผ่นรมควัน RSS-4 ซึ่งมีบ้างที่อินเดียนำเข้ายางพวกนี้ แต่ส่วนใหญ่แล้วจะใช้ผลผลิตในประเทศเป็นหลัก

ส่วนยางสังเคราะห์นั้น โดยมากจะใช้ยางประเภท Butadiene Rubber (PBR) และ Styrene Butadiene Rubber (SBR) เป็นหลัก โดยใช้เป็นส่วนประกอบในการผลิตยางเรเดียลในรถยนต์ประเภท passenger cars

สำหรับผู้ประกอบการไทยที่มาจากอุตสาหกรรมยางและล้อยางนั้น หากประสงค์จะส่งออกยางมาให้กับบริษัทผลิตล้อยางของอินเดียนั้น อาจจะต้องศึกษารายละเอียดประเภทของยางที่ทางอินเดียต้องการ เนื่องจากบางครั้งก็มีอุปสงค์ที่บริษัทผลิตล้อยางต้องการจากต่างประเทศ รวมทั้งไทยด้วย รวมทั้งพิจารณาเรื่องของการเสนอราคาและคุณภาพที่สามารถแข่งขันได้ แต่อุปสรรคสำคัญนั้น อาจเป็นเรื่องของกำแพงภาษีที่สูง คือ ประมาณร้อยละ 25ในส่วนของผู้ผลิตล้อยางของไทย อาจจะลองศึกษาตลาดการเปลี่ยนล้อยางดู ซึ่งน่าจะมีศักยภาพอยู่มากพอสมควร เนื่องจากมีอุปสงค์ค่อนข้างสูงค่ะ

-------------------------------

ดร.พรพิมล สุคันธวณิช

สถานกงสุลใหญ่ ณ เมืองเจนไน